Aan de vooravond van de zomer kreeg ik verschillende verhalen van plusouders voorgeschoteld die wat op zagen tegen de zomervakantie. ‘Oh nee, langere tijd samen. Wat gaat dat geven?’ En: ‘zal het ook weer zo moeilijk worden als vorig jaar?’
Nu de vakantie stilaan ten einde loopt, hoor ik zowel succesverhalen als anekdotes van moeilijke voorvallen thuis of op reis. Dat deed me besluiten een artikel te schrijven voor stiefouders die de relatie met het kind van hun partner willen verbeteren.
Het samengesteld gezin heeft er baat bij als de relatie tussen stiefouder en –kind goed is. Een goede relatie bepaalt mee de sfeer in huis, is goed voor de ontwikkeling van het kind, werkt voedend voor de relatie tussen beide partners én geeft een boost aan het zelfbeeld van de stiefouder.
Het artikel hieronder geeft je de belangrijkste ingrediënten om het contact te verbeteren.
1. Het stiefkind moet van beide biologische ouders het mandaat krijgen om de stiefouder een plek te geven
Kinderen zijn loyaal aan beide biologische ouders. Als één van hen de nieuwe partner niet (helemaal) aanvaardt, dan valt het niet te verwachten dat het kind dit wel zal doen.
Zowel de partner van de stiefouder als de ex van de partner van de stiefouder stralen dus best de boodschap uit dat het ok is dat het kind de stiefouder opneemt in het leven. Innerlijke twijfels bij de partner (soms onbewust) of een onverwerkte scheiding langs de kant van de ex bemoeilijken de relatie tussen stiefouder en –kind.
Innerlijke twijfels of het afvallen van de stiefouder door diens partner maken het moeilijk tot zelfs onmogelijk voor het kind om de stiefouder een plek te geven. In de praktijk zijn heel wat moeilijkheden met de kinderen dan ook pas aan te pakken als de band binnen het koppel gezond is.
Aan de houding van de ex-partner kan je meestal niet direct veel doen. De kunst ligt er in om je hierdoor niet te laten slachtofferen. Als mens hebben we immers altijd een keuze hoe we omgaan met wat ons overkomt.
2. De partner van de stiefouder is een spilfiguur, ook in de relatie tussen stiefouder en stiefkind
Ik schreef al eerder dat de biologische ouder in een nieuw samengesteld gezin een sleutelpositie inneemt. Kinderen trekken dikwijls eerst naar de biologische ouder voor ze de stiefouder benaderen. Laat me hiervan een voorbeeld geven.
Een jongetje stelt vragen over de stiefvader aan zijn moeder terwijl de stiefvader aanwezig is. De stiefvader ervaart dit als vreselijk irritant want hij voelt zich genegeerd. De rol van de moeder bestaat er dan in om de vraag van het jongetje te ontvangen, hem te verzoeken de vraag aan de stiefvader te stellen, er zelf dus geen antwoord op te geven en er eventueel later met het jongetje een gesprek over te hebben als het zijn vragen niet rechtstreeks stelt. De bedoeling is niet het jongetje te veroordelen dat hij zich tot haar wendt, maar hem te leren dat hij vragen gerust ook aan de stiefvader mag stellen en een luisterend oor bieden voor de reden waarom hij de vragen liever aan de moeder stelt. Aan de stiefvader is het om geduld uit te oefenen en te wachten tot het kind tot hem komt.
Het mag duidelijk zijn dat dit enkel mogelijk is als de stiefvader en de moeder een goede band hebben met elkaar en respect hebben voor elkaars gevoeligheden.
3. Een relatie bouw je op door te geven
Stiefouders zuchten wel eens als ik het over geven heb; sommigen worden er zelfs razend van. ‘Wij geven al zoveel’ zeggen ze dan. ‘Ik doe zo mijn best om voor mijn stiefkind te zorgen, maar denk je dat hij/zij mij daar dankbaar voor is?’ Of: ‘Op de oudercontacten ben ik niet gewenst, maar op de schoolfeestjes word ik verwacht aanwezig te zijn. Ik heb niets te zeggen maar moet me wel laten zien voor het schone plaatje.’
Het is waar dat stiefouders al veel geven en bij momenten ondankbaarheid ervaren. Ik hoop van harte dat de dankbaarheid langs de kant van de partner van de stiefouder komt. Hierover lees je verderop dit artikel meer.
4. Geven om te krijgen werkt niet
Geven is belangrijk, maar zal alleen werken als je dat doet zonder resultaat te verwachten. Wat niet werkt in nieuw samengesteld gezinnen is geven om te krijgen. Om een plek te krijgen, om graag gezien te worden, om je zin te krijgen of wat dan ook.
Enkele voorbeelden van geven om te krijgen:
– ik doe heel erg mijn best om in de gunst van het kind te komen. Ik kook voornamelijk zijn lievelingseten, ik zeg nauwelijks nee, ik laat het kind maar doen ook al ben ik het er van binnen niet mee eens, ik wring me in allerlei bochten om …
– ik doe heel erg mijn best om mijn partner te laten zien dat ik me inzet door ongevraagd taken van hem/haar over te nemen, door het als vanzelfsprekend te vinden dat ik taken opneem enz.
Dit werkt niet omdat het enkel bedoeld is om je eigen onzekere gevoelens te sussen. Het is geen gepast geven omdat het er op termijn niet in slaagt deze onzekere gevoelens te doen verdwijnen. Je kan dus blijven geven zonder dat je ooit resultaat boekt. Je geeft je leeg. Op den duur komt er iets in je in opstand dat boos wordt en het onrechtvaardig vindt: “het moet nu maar eens gedaan zijn met dat geven, jullie zijn zo ondankbaar, wanneer word ik eens gezien, wanneer geven jullie aan mij?”
5. Enkel geven om het geven is gepast
Wat wel werkt is het geven om de daad van het geven zelf. Omdat je het wil voor je stiefkind, of omdat je je partner graag ziet en hem of haar wil geven. Dit geven is een geven om het geven zelf, niet om het resultaat. Het is een geven uit liefde, een geven vanuit je hart.
Wat heb je te geven?
Jezelf zijn. Jij bent een uniek persoon en jouw kwaliteiten kunnen de andere gezinsleden verrijken (net zoals zij jou verrijken). Verander jezelf dus niet in wie je bent! Door te zijn wie je bent geef je veel. Het is je grootste cadeau aan dit gezin (en aan het leven in het algemeen). Soms kan je van daaruit samen met de kinderen iets doen: hen inwijden in je hobby’s en interesses als ze daar zin in hebben, bijvoorbeeld. Jezelf zijn betekent ook: als ik echt geen zin heb in dat schoolfeest, dan heb ik het recht om te beslissen om niet te gaan.
Als je merkt dat de andere ouder (de ex) jouw doen en laten bekritiseerd in het nabij zijn van de kinderen, dan geef je door hier niet over te gaan strijden. Mijn raad is: blijf trouw aan jezelf en kijk hoe je de loyaliteit van de kinderen naar hun beide ouders kan respecteren. Soms kan dat enkel door wat op de achtergrond te treden.
“Lieve stiefdochter, volgende week is het feest in het dorp. Ik zal er zijn en je mama ook. Je bent dan bij haar en ik weet dat het dan wat moeilijk ligt dat je naar me toe komt om goedendag te zeggen. Dat is helemaal ok. Als ik je zie, zal ik even naar je knipogen. Ik hoop dat je veel plezier hebt. Later als je terug bij mij en je papa bent, kunnen we spreken over hoe het feest was.”
Kan je partner hulp gebruiken in het uitoefenen van de opvoedingstaak, dan kan je bijspringen op de domeinen waar jullie het over eens geraken. Dit is niet evident en als stiefouder is je grootste valkuil dat je geeft om de liefde van je partner te krijgen. Voor partners is het de grootste valkuil om dit vanzelfsprekend te vinden.
6. Om gepast te geven moet je om kunnen met de tekorten in jezelf
Elke mens heeft tekorten opgelopen in zijn verleden. Soms zijn de tekorten heel duidelijk, maar soms gaat het over subtiele tekorten zoals eigenschappen van onszelf die niet erkend of aanvaard werden, die niet gekoesterd werden. Deze tekorten leven (onbewust) in ons verder en worden wakker gemaakt op momenten zoals wanneer we zelf tegenover een kind komen te staan.
Op momenten dat je partner er is voor je stiefdochter, merk je bijvoorbeeld een stekende jaloezie. Je beseft dat je jaloers bent omdat jij als kind niet zo een band had met je vader.
Onze tekorten zijn wonden uit het verleden die zichtbaar worden en vragen om verzorgd te worden. Het is een absolute must om hiermee aan de slag te gaan, omdat je anders zal blijven reageren vanuit de pijn en hiermee de relatie met het stiefkind saboteert. Het heeft weinig kans tussen jullie om te lukken als je stiefkind symbool wordt voor wat jij niet hebt gekregen.
Niet alle wonden verdwijnen. Soms blijven er grote littekens achter die erg hard kunnen jeuken. Dat is ok en hoort er bij. Maar ook hier geldt: het is beter dat jij littekens of pijn hebt dan dat de littekens of de pijn jou hebben. Want dan word je als een marionet gedreven door je gevoelens en dat kan heel destructieve gevolgen hebben.
Je hoeft jezelf niet op je kop te geven als je bij het lezen van dit artikel merkt dat je hier tegen zondigt. Wees mild voor jezelf en kom er mee in therapie. Het om kunnen met tekorten speelt niet alleen bij het stiefouderschap. Het geldt voor alle ouders.
7. Leer naar het kind kijken als een mens in ontwikkeling
Als stiefouder worden we in een relatie met een kind gesmeten. Het kind heeft tijd nodig om de stiefouder een plek te geven. Zeker als de scheiding nog vers in het geheugen ligt of de verwerking niet goed gebeurd is, zal het kind reserves hebben. De stiefouder bouwt dan aan de band met het kind door het kind tijd te geven.
Gun ook jezelf als stiefouder de tijd om te wennen aan kinderen of – als je zelf kinderen hebt – aan wie deze kinderen zijn. Een relatie kan niet geforceerd worden.
Ondankbaarheid hoort soms bij kinderen. Pubers kunnen bijvoorbeeld zo ondankbaar lijken. Dit hoort erbij en als stiefouder heb je daar net zoals de biologische ouders mee om te gaan.
8. Een gevende stiefouder is een plusouder
Een stiefouder die een goede relatie heeft opgebouwd met diens stiefkind is een enorme meerwaarde in het leven van dit kind. Wie dit bereikt mag ‘plusouder’ genoemd worden in plaats van dat niet al te fraaie woord ‘stiefouder’!
Een stiefkind is van nature niet loyaal aan de stiefouder, maar als de relatie tussen beiden goed zit wordt loyaliteit opgebouwd. Soms neemt dit proces jaren in beslag en ziet het kind pas op latere leeftijd in wat het heeft gekregen van de stiefouder.
Ook de liefde met de partner wordt gevoed als de stiefouder investeert in de relatie met het kind. De cirkel van geven en nemen geraakt rond als de partner zijn dank uit aan de stiefouder. Maar nogmaals, dit kan je niet afdwingen. Het gaat om de daad van het geven en het resultaat heb je los te laten.
Erkenning en dank langs de kant van de partner blijft uit in deze gevallen:
– de relatie zit niet goed, de partner vindt het vanzelfsprekend dat de stiefouder er is voor zijn of haar kinderen (bijvoorbeeld omdat deze uitgaat van de illusie dat ze nu toch wel een normaal gezin zijn)
– de stiefouder investeert niet echt in de relatie (zoals een vader onlangs tegen zijn partner zei, stiefmoeder van zijn zoon: ‘ja het is waar dat jij eten maakt en de was doet. Maar twee patatten extra schillen of de was insteken die je sowieso insteekt vind ik geen geven. Ik wil merken dat je het belangrijk vindt aan de relatie te werken en dat je iets doet om het tussen jullie beter te maken. Dan weet ik dat je mijn kind in je hart sluit of op zijn minst de moeite doet om het te proberen.)
– de stiefouder geeft zich leeg in de hoop om te krijgen. Deze grote valkuil heb ik reeds hierboven beschreven.
‘Ja, maar’ …
‘Ja, maar ik kan mijn stiefkind echt niet uitstaan.’
Dat is je goed recht als stiefouder. Je geeft dan door het kind te gedogen. Probeer er openlijk met je partner over te spreken, maar hou het kind er buiten. Onderzoek waar je ergernis vandaan komt en wat het over jou zegt. Tegenover het kind blijf je beleefd. Ook kinderen die je emotioneel raken zijn spiegels waarin je jezelf kan ontdekken. Kom hiermee in therapie voor het de relaties in je gezin en met je partner uitholt.
‘Ja, maar de andere stiefouder (de nieuwe partner van de ex) doet veel meer met ze’
Je kan niet de rekening van een ander maken. Focus je op wie jij bent en wat jij wil geven en spreek erover met je partner. Laat je partner je zijn of haar zegen geven dat het genoeg is wat jij doet. Zo hoef je je niet in allerlei bochten te wringen om erbij te horen.
‘Ja, maar ik heb niks met kinderen’
Ook dat is je goed recht. Maar het is een feit dat jij voor een partner gekozen hebt met kinderen en dat je ze op de een of andere manier wel zult tegenkomen in je leven. Spreek erover met je partner op welke manier je stiefouderschap ingevuld kan worden.
‘Ja maar, moet je wel geven als stiefouder?’
Hoeveel je geeft en hoe nauw je bij de kinderen van je partner betrokken bent, verschilt enorm per stiefgezin. Ik ken stiefouders die heel veel met hun stiefkinderen optrekken en ik ken er die dat nauwelijks doen. Er is geen goed of slecht. Wat zal werken is waar de verwachtingen van beide partners overeen komen. Wat altijd gegeven kan worden is respect voor wie het stiefkind is. Als je dit echt niet kan, kom er dan mee in therapie.
‘Ja, maar waarom kan het stiefkind niet als eerste over de brug komen?’
Zowel de scheiding als de vorming van een samengesteld gezin zijn geen keuzes van de kinderen. Het zijn acties die genomen worden door de betrokken volwassenen. De verantwoordelijkheid ligt dan ook bij hen. Wat je wel van het kind mag verwachten is gedrag dat bij zijn ontwikkeling hoort en het respecteren van de basisregels in beleefdheid.
Wat maakt dit artikel bij je los?
Terwijl ik deze tekst schreef merkte ik dat er heel wat stemmetjes in mijn hoofd actief werden en dat ik innerlijke beroering voelde. Het geven van een stiefouder is een gevoelig onderwerp! Ik lees graag wat je van deze visie vindt en ook eigen ervaringen zijn welkom. Reageren kan anoniem onderaan deze pagina.
Hartelijk dank om dit artikel te delen op social media en zo te helpen dat dit onderwerp beter begrepen wordt.
Knap werk, proficiat !
De stemmetjes, herkenbaar, ik kom ze ook tegen ,-)
De gevoeligheid van de stiefouders begrijpen vanuit wat je zelf hebt ervaren en niemand willen kwetsen, maar soms moet je even iets zeggen wat niet leuk is. Confrontatie met jezelf doet soms pijn, maar als dat barstje niet aangebracht wordt, kan de etter niet uit de wonde en blijft het zitten.
succes ermee nog,
groetjes,
Anja
Dank voor je reactie, Anja!
veel groetjes, Cindy
Je kan niet geloven hoeveel deugd het doet om zoveel herkenbaars te lezen !
Soms denk ik dat het aan mezelf ligt allemaal maar het is duidelijk dat dit niet zo is – leren doseren in het geven is mijn grote werkpunt , algemeen in het leven maar zeker en vast in ons NSG. Bedankt voor de vele tips Cindy!
Dag Isabel, dankjewel om deze reactie te delen. Het doet me deugd! Veel succes verder!
groetjes, Cindy
Dag Cindy, ik heb ook eens wat in je artikel zitten neuzen, gewoon uit nieuwsgierigheid naar de thematiek waarmee je je bezighoudt. Het deed mij persoonlijk deugd om te zien dat je durft te schrijven dat het gerechtvaardigd is om van jezelf te zeggen: ‘ik heb niks met kinderen’ – want het wordt in de maatschappij nog al te vanzelfsprekend genomen dat iedereen kinderen te allen tijde leuk vindt. Dat is helemaal niet vanzelfsprekend en ik vind het fijn dat je daar aandacht aan besteedt. Een vrouw in deze maatschappij wordt maar al te vaak ‘raar’ of abnormaal of zelfs egoïstisch gevonden als ze geen kinderwens heeft…
Hey Janneke!
Long time no see 🙂
Ik merk hier ook heel wat taboe rond. Heel wat mensen leven met de idee dat we allemaal, altijd en overal de moeder of vader in onszelf moeten kunnen voelen. Maar waarom zou dat…
heel veel groetjes!
Cindy
Beste Cindy,
ik heb zelf geen stiefkinderen maar wel een nieuwe partner die dus stiefouder is.
Ik vind je artikel héél juist en helemaal “ to the point”.
Na het lezen hiervan heb ik mijn partner bedankt omdat hij het , blijkbaar spontaan, zo goed heeft gedaan met mijn kinderen.
Het maakt mij gelukkig dat jij dit allemaal zo goed kan formuleren en ik ben er zeker van dat dit vele ouders en kinderen kan helpen in de emotioneel zo verwarrende situatie van een nieuw samengesteld gezin.
Hartelijke groeten,
Linda
ik had er hoge verwachtingen van dat ik een zinvolle rol kon spelen als stiefmoeder.
In het begin was het moeilijk voor mijn man en mij om een goede rolverdeling te vinden, maar dat is gelukt. Helaas was dit voor mijn stiefdochter heel moeilijk om te aanvaarden. Ze heeft dit als een verraad van haar vader aan haar ervaren.
We zijn misschien nogal snel te werk gegaan (samenwonen, trouwen,…), waardoor ik kan begrijpen dat het voor haar niet makkelijk was en is. We hebben altijd geprobeerd haar overal bij te betrekken, maar ik betwijfel of dit voldoende was? Ik weet zelfs niet of het ooit genoeg had kunnen zijn?!
In een nieuw samengesteld gezin vind ik de onmacht die je als stiefouder ervaart het moeilijkst. Als niet beide biologische ouders en alle grootouders achter jou, je partner en je nieuwe gezin staan, dan houdt het gewoon op. Alle onderlinge relaties worden uitgehold en gepolariseerd. En dan kom je in een situatie waar je alles wat krom is niet meer recht kan breien. Bemiddeling, opvoedingscursussen… noem maar op… We hebben alles geprobeerd en nu moet ik leren loslaten. Ik kan niemand dwingen om mee naar oplossingen te zoeken.
Ik zoek nu naar een manier om vrede te hebben met de situatie en tegelijk de deur open te laten staan voor mijn stiefdochter.
Met vriendelijke groeten,
Katja
Hoi Katja, om even te reageren op jouw berichtje hierboven.. wat knap en ontzettend moeilijk moet dit zijn geweest. Ikzelf ben (pas) 21 jaar en heb twee stiefkinderen (4jr en 8jr). Ik herken veel uit jouw bericht mbt de oudste dochter en vind dit heel erg jammer. Verder ben ik erg nuchter over de situatie en probeer geen enkele rol te vervullen dan mijzelf te zijn. Ondanks de ontmoedigende verhalen en strategieen, hoop ik heel erg dat de relatie met mijn partner val volstaan tegen de klappen van het stiefouderschap.. puberteit moet nog komen haha.. ik geloof dat positief blijven het halve werk is.
Gr. Sarah
Ps. Dankje Cindy voor jouw artikel, vooral het begrip ‘plusouder’ doet mij goed!
Dag Sarah,
Dank voor je positieve bijdrage. Vooral de moed en hoop uit je reactie doen mij deugd!
Ook ik ben nuchter ingesteld en in dat kader wil ik je graag zeggen: liefde is een werkwoord. Fijn dat je relatie nu goed zit; blijf er aan werken zodat jullie band verder uitgroeit en veerkracht krijgt voor de soms moeilijke tijden.
Veel succes bij het uitoefenen van je plusouderschap!
groetjes,
Cindy
prachtige herkenbare zaken die je aan het denken zetten en tevens oplossingen aanreikt
één van de betere dingen die ik al gelezen heb
Zeer herkenbaar allemaal.
Zeker punt 1, daar begint alles bij.
Als een van de biologische ouders het contact met de nieuwe partner bemoeilijkt en het kind in een loyauteitsconflict betrekt, kom je als stiefouder helemaal nergens. Het kind dan proberen afkeren van die ouder is al helemaal uit den boze. Zelfs al ontstaat op een zeker ogenblik een conflict tussen biologische ouder en kind en komt het kind spontaan bij jou over de ouder klagen, zeker niet intrappen: zelfs passief instemmen met de negatieve houding van de biologische ouder zal ooit verkeerd opgevat worden en keert zich vroeg of laat tegen je. Alleen geduld en tijd en wederzijds respect om wie je zelf bent kunnen iets ten goede veranderen.
Een raad die ik er kan aan toevoegen: hou als nieuwe partner je relatie en jezelf gezond. Hou je onafhankelijkheid, zowel naar tijdsinvulling als financieel. Geniet van de momenten waarop er geen spanningen zijn omtrent de kinderen. Die goeie momenten geven je ook meer draagkracht voor de moeilijke of stroeve periodes.
Stel duidelijke grenzen die je nieuwe familie, inclusief je partner, niet mogen overschrijden. Wacht bvb niet op een hoog oplaaiend conflict om ineens te beslissen niet met zijn kinderen op reis te willen. Geef aan dat iets met of voor zijn kinderen doen best ok is, maar er ook tijd voor jezelf en elkaar moet blijven en plan dit liefst lang bij voorbaat goed in. Beloof niet méér te doen dan wat je zelf inschat haalbaar te zijn.
Ja een van de betere en positiefste zaken die ik hierover al las, Cindy.
Dit artikel slaat de nagel op de kop. Heel herkenbaar en confronterend wat je allemaal schrijft. Ikzelf heb de hele tijd moeten huilen bij het lezen van dit artikel. Ik heb zelf geen kinderen maar mijn huidige partner heeft er 2. Ik probeer een niet al te aanwezige rol te spelen, ook al wonen we samen, doe mijn uiterste best om het de kinderen naar hun zin te maken. Toch hebben ‘geen’ band en word ik door de kinderen en moeder niet serieus genomen. Ik hou de deur nog even op een kier. Door een ernstig gesprek met mijn partner heb ik de moed het nog even te proberen maar ik vrees dat ik het op een dag opgeef. Na 3 jaar moeten we elke week opnieuw beginnen, ‘een band op te bouwen’, dat is moeilijk, maar hoe je als stiefouder door de ex-partner en kinderen kan gekwetst worden is veel harder. Iets waar ik op voorhand nooit had over nagedacht en verwacht had.
Dag An, dank voor je reactie. Het is erg belangrijk dat jouw partner je wel serieus neemt en dat jij jezelf serieus neemt. Dan hang je niet af van de goedkeuring van de anderen. Zo kan je leren minder gekwetst te worden. Want je kan zeggen dat zij jou kwetsen, maar evengoed kan je zeggen dat jij je laat kwetsen. Hartelijke groet, Cindy
Dag Cindy
Heel erg knap om alles zo neutraal te verwoorden. Ik zit op dit moment met mezelf in de knoop doordat ik een relatie heb met een man waarvan de kinderen hun puberjaren bij ons hebben doorgebracht.Ik stimuleer dat ze naar hun moeder gaan, maar van alle kanten geven ze elkaar de schuld en blijven halstarrig. Oudste dochter op zichzelf en ook geen omgang met jongere broer. Manlief altijd aan het werk en geen tijd voor zijn eigen kinderen.Ik vind dit alles best veel.Heb zelf 3 dochters die alledrie uit huis zijn en wij hebben het erg gezellig. Het verschil tussen gezinnen is dan wel erg groot…groetjes Janine
Hey Janine, ja het klinkt alsof jullie samengestelde gezin bestaat uit twee ‘deelgezinnen’ met elk een geheel eigen cultuur: het ene deel is erg close en in het andere deel ieder meer op zich. Eén van de uitdagingen in stiefgezinnen is om – naast de bestaande culturen – een nieuwe cultuur te maken. Als ik je nu zo lees, lijkt het alsof jij de taak op jou genomen hebt. Dat is dan ook heel zwaar en eigenlijk niet te doen; dat is groter dan jou. Ik wens je goede moed. Contacteer me indien jullie hierin begeleiding wensen. Cindy Schepers
dag Cindy,
wat ik hier allemaal lees klinkt mij zo bekend in de oren.
heb al 5 jaar een relatie met een man die ik doodgraag zie.
hij heeft een dochter van 12 jaar.
zij wil of kan mij al 5 jaar niet aanvaarden. waarom??? dat is de vraag die ik mij dagelijks stel.
het wordt met momenten erger en erger. ze wordt dan ook ouder.
heb al alles geprobeerd maar niets helpt, ik kan geen kansen blijven geven!!!
mijn gezondheid begint er onder te lijden.
ik slaap niet meer, ik eet niet meer, kortom ik ben radeloos!!!!
over enkele weken heeft ze mij gewoon doodleuk gezegd dat ze mij hier niet meer wil en dat haar haat zo groot is tegenover mij. 🙁
mijn man… ja die laat het allemaal maar begaan. als ik er iets over zeg dan zegt hij dood leuk dat hij geen 1 van de 2 gelooft.
wat moet ik doen???? de dochter haar zin geven en weg gaan of blijven vechten voor mijn geluk wat wellicht toch nooit gaat goed komen?
groetjes Els
Praten werkt! Alleen bij ons niet: ik durf niet meer praten, want hij wil niet horen. Ik heb een stiefzoon van 11 en ben zelf (voorlopig) kinderloos. Zoals je beschrijft: in het liefdevolle begin overwon de liefde alles. Nu lijkt het een eeuwigheid geleden. Als ik jouw argumentatie lees, lijkt het alsof ik mijn eigen levensverhaal lees. Zeer mooi beschreven trouwens! Is mijn stiefzoon een stout kind? Neen. Een tegendraads kind? Neen. Ergert hij mij? In essentie, wat zijn persoon betreft, neen. En langs de andere kant: ja. Maar niet omwille van hem zelf. Wel omwille van wat “ze” (ex, partner, schoonouders) van hem maken. In mijn ogen een nietsnut, een loser, een luierik en iemand die nooit in staat zal zijn om zijn mannetje te staan in de maatschappij. En ja, mea culpa, ik projecteer dat op hem omdat ik het gevoel heb dat ik nergens gehoord wordt. Dus wordt hij de bron van mijn ergernissen, de “irritatie” in mijn relatie is weer daar (co-ouderschap). De keren dat ik mijn partner heb durven aanspreken over mijn zorgen en ergernissen, zegt hij:”je hebt mijn zoon niet graag”. En dan is het ruzie, dus ik zwijg. En dan krijg je enkele dagen nadien op je doos omdat je “zo slechtgezind rondloopt”. En dan heb je nog eens ruzie, terwijl er eigenlijk niets gezegd wordt. Mijn partner en ik: grote liefde van maandag tot zondag en dan begint het te spoken in mijn hoofd: “morgen begint het weer”. En nochtans zouden wij een perfect gelukkig gezin kunnen vormen waarin ik zijn zoon graag zou kunnen zien, maar niet wanneer iedereen blind is voor mij, terwijl ik in essentie eigenlijk alleen het beste voor hem wil. Ik hoop dat we ooit als een gezin die hemelse liefde bereiken, maar nu lijkt het een kaartenhuisje dat ineenstort. En by the way, ik zie mijn stiefzoon wel graag, anders zou ik de moeite niet doen om hem, in mijn ogen, beter te maken. Dan kon ik hem gerust zijn gangetje laten gaan en waren papa en ik zoals altijd nog steeds dolverliefd. Groetjes, Britt
Ik kom veel bekende punten tegen. Ben nu 12 jaar samen met mijn partner. In het begin ging het heel stroef maar na een paar jaar zijn we heel hecht geworden. We hebben samen ook een zwaar verlies geleden dit jaar, mijn man zijn dochter van 19 jaar is overleden aan kanker. Het voelt aan als mijn eigen dochter dat ik verloren heb maar word niet door de buitenwereld zo gezien. De laatste maanden dat ze int ziekenhuis lag ook, kreeg geregeld te horen van de dokters tegen jou zeggen we niks want jij bent geen ouder van haar. Dat is zeer pijnlijk om te horen ?
Kim, bedankt voor je bijdrage. Het lijkt me een heel pijnlijke ervaring, wat jij daar beschrijft en meemaakt/meegemaakt hebt. Het is een facet van het stiefouderschap waar maar weinig bij stil gestaan wordt. Dus dank je wel. Hartelijke groeten, Cindy Schepers
Beste Cindy,
wat je schrijft is allemaal herkenbaar voor me. Ondanks de pijn die er zit, voelt dat als een warm bad. Ik (papa van twee meiden, 14 en 11 jaar) heb een nieuwe partner (stiefmoeder dus) die een hele moeizame omgang heeft met mijn oudste dochter. Na een jaar samenwonen zijn we vorige jaar weer apart gaan wonen, het ging over en weer niet. De spanning en energieverlies was te groot. Ik ben daar heel verdrietig van geweest. Mijn oudste dochter had moeite om haar toe te laten als mijn nieuwe partner, inmiddels na veel praten en therapie heeft mijn oudste geleerd om conflicten te vermijden of te sussen. Ze pubert daarbij ook nog heftig. Ik heb als papa en partner al veel gepraat met beiden om te bereiken dat ze elkaar beter begrijpen en accepteren. Mijn oudste dochter draait inmiddels wat bij. Door alle teleurstelling en krassen en pijn door ruzie’s is bij mijn nieuwe partner de rek er uit lijkt het. Ze heeft zo veel gegeven en ik maak me zorgen dat de pijn en de krassen nu de overhand hebben waardoor ze het niet meer kan opbrengen om nog weer door te gaan.
Aanvankelijk 3 jaar geleden wist ik niets van hoe stiefmoeder rollen werken en wat nou slim is met een nieuwe partner, qua introductie naar mijn kinderen en welke rol ze neemt. Ik heb fouten gemaakt en door schade en pijn voor haar en mijn kinderen wijzer geworden. Tussen mijn nieuwe partner en mij gaat het fijn als we met z’n tweeën zijn en er is veel liefde. En….mijn nieuwe partner ergert zich flink aan wat er van mijn oudste dochter wordt (door mijn ex en haar familiesysteem en door mij zegt ze). Ze ziet haar naar de “bliksem” gaan en verwijt mij dat ik te weinig doe om dat te veranderen en om de opvoedkundige aanpak van mijn ex (die grotendeels anders is dan de mijne….mede oorzaak van de scheiding) te veranderen. Daarentegen heb ik al veel gedaan met mediation met mijn ex, veel pogingen tot gesprekken met mijn ex over opvoeden, met mijn oudste dochter in therapie, ik heb Triple P pubercoaching gevolgd, ik heb heel veel met mijn nieuwe partner gepraat en ben zelf ook echt anders gaan gedragen. Met mijn oudste dochter is het beter geworden en ook tussen mij en mijn oudste dochter, mijn ex is maar heel beperkt veranderd.
Mijn nieuwe partner loopt stuk op mijn oudste dochter, op mijn ex en voor een deel dus op mij. Ik vind dat heel erg voor onze relatie want er is wel veel liefde. En dat is bijzonder en de moeite waard vind ik om voor te vechten.
Ik maak me zorgen dat het toch geen stand houdt. Dat de krassen en teleurstellingen die mijn nieuwe partner heeft opgelopen zo zwaar wegen dat het voor haar ophoudt. Overigens zit ze in hele grote twijfel wat ze nu beste kan doen: stoppen met mij , of accepteren wat er is en onze (fijne) relatie op een andere manier vormgeven. Voor mijn gevoel heb ik alles geprobeerd en veranderd wat maar kan om het nieuwe “gezin” te laten werken. Rest mij om te accepteren dat het in deze setting niet gaat lukken en dus dat mijn nieuwe partner en ik ons eigen weg gaan? Of kan ik en/of zij nog wat anders doen?
Beste F., ik lees je bericht en dat raakt me. Je hebt al hard gevochten en ook nu nog merk je dat het niet gemakkelijk is. Dat is ook zo. Nieuw samengestelde gezinnen zijn omwille van deze dingen niet gemakkelijk. Sommige dingen kunnen niet opgelost worden, zoals oa dat jouw partner met haar ogen naar de opvoeding van je dochter kijkt en alleen maar bij zichzelf kan opmerken dat ze het anders zou doen. Dat is hard voor haar, dat is hard voor jou. Wat rest je nog te doen, vraag je je af. Ik denk dan: sommige dingen kan je niet oplossen, maar je kan wel leren er anders mee om te gaan. Zodat er geen krassen bijkomen, zodat jullie je liefde wel kunnen leven. Ik geloof dat relatiebegeleiding hier een grote meerwaarde kan bieden. Je bent welkom mocht je dat zien zitten. Hartelijke groeten, Cindy
Beste Cindy, je weet waar het allemaal over gaat… Dankjewel voor je reactie en je welkom om ons te helpen. Wordt vervolgd.
Groeten, Frans
Beste Cindy,
Heel geruststellend om deze bevindingen te lezen, na een relatie van bijna 2 jaar stopgezet te hebben. Mijn partner, enorm bezig met de opvoeding en studies van zijn kinderen, 15 en 17 jaar oud, vond dat we reeds als een ‘normaal gezin’ moesten functioneren. Ik heb geen kinderen, vroeger veel meegemaakt, en kom uit een heel andere opvoeding en wereld dan hem. We zien elkaar nog steeds graag maar ik vond dat we op de duur te weinig tijd voor ons tweetjes hadden. De kinderen gaan bijna niet meer naar hun moeder. Hij vindt dat er genoeg tijd was voor ons tweetjes, en dat hij heel veel moeite hiervoor gedaan had. Terwijl hij zo vastgeklit zit aan zijn kinderen. Hij zou me nogmaals een kans willen geven (dat heeft hij na een dik jaar, toen ik ook wegging, ook gedaan), zodra ik weet of ik met hen 3 verder wil. Blijkbaar moet IK aan mezelf werken, in therapie gaan, omdat ik het niet volhoud, maar zoals ik hierboven kon lezen, beziet hij het wel makkelijk. Hij wil wel eens mee gaan praten ,maar hij vindt niet dat er relatietherapie nodig is.
Ik hoop dat hier toch iets uit komt, want ik voel me met momenten enorm verscheurd. In elk geval woon ik nu apart, en dat zal voor het eerst ook zo blijven.
Groetjes,
T.
Ik ben het eens dat geven om te krijgen niet werkt. Dat is in geen enkele relatie een gezonde houding. Als stiefmoeder probeer ik mezelf dat ook steeds voor te houden. Maar ik wil er toch twee kanttekeningen bij maken.
Waar ik het moeilijk mee heb, is dat ik in de meeste andere relaties een grote diepgang kan ontwikkelen en erin slaag om vertrouwen tot stand te brengen, maar daar in de relatie met mijn stiefkinderen niet op dezelfde manier lijk in te lukken. Het doet soms pijn hoe moeilijk ze vertrouwen kunnen schenken. Ik zie daar de kwetsuren van de scheiding in en soms voelt het alsof ze gevoelens die ze niet naar hun ouders durven te uiten op mij afreageren.
Geven om te krijgen werkt dus niet, maar betekent dat dan dat je als stiefmoeder niets mag verwachten? Ik vind het in iedere relatie belangrijk om respectvol met elkaar om te gaan en rekening te houden met elkaar. Ik krijg graag steun en waardering van mijn partner in het bijzijn van de kinderen. Ik vind het belangrijk dat ik zelf een relatie met de kinderen en de ex mag opbouwen en dat mijn partner niet steeds als tussenpersoon optreedt. Mag ik dat verwachten?
Hoi Cindy
Mijn man en ik zijn al bijna 9 jaar samen.
Zijn dochter was rond 4 jaar ongeveer toen ik haar leerde kennen. Helaas verliep het toen al stroef tussen mij en zijn dochter. Ze is nu 12 en het wordt alleen maar erger. Ze heeft ook erge jaloezie naar mijn dochter toe, haar stiefzusje dus. Kleding kapot maken van mij of mijn dochter.ze wordt boos als ze haar zin niet krijgt. Dan slaat ze met de deuren en stampt ze naar boven. Ze zegt ook soms na een leuke dag dat ik niets van haar ben.
Eigenlijk is het al vanaf haar vierde op en af gegaan. Het is nu zo dat ze niet meer hier wil komen en ze is hier al een paar maanden niet meer geweest. We hebben gezegd dat ze gewoon welkom is als we even een gesprek hebben maar dat wil ze niet. Ze vindt het moeilijk om mij te accepteren ook al doe ik nog zoveel voor haar maar dat ziet ze niet.
Vind het soms heel moeilijk om mee om te gaan.
Het hele gezin leed eronder. Nu ze even niet meer komt is iedereen meer ontspannen.
Beste, dit is allemaal zo herkenbaar! Het doet deugt om te lezen dat mijn gevoelens dan toch ietwat normaal zijn .. Ik heb zelf 2 jongens en mijn partner heeft er ook 2 . De mama staat dus helemaal niet achter de relatie en laat dat ook voelen aan haar kinderen ( mijn stiefkinderen ). Onlangs was er ruzie tussen stiefzoon en zijn papa, ik was er niet bij, maar ik vind persoonlijk dat die jongens verwend zijn en steeds hun zin krijgen . Dat gaat soms ten koste van mijn kinderen . Dus de oudste stiefzoon wou niet naar school (?!) en dreef dus zijn zin door tot mijn partner dan maar al naar school vertrok met zijn jongste zoon, om die dan toch op tijd te krijgen . De bio mama beweert dat de oudste autisme heeft, maar ik heb er al met psychologen over gesproken en ik zie daar alleen maar gedragsproblemen en geen autisme . Dus oudste stiefzoon zat thuis te wachten tot zijn vader terugkwam , en hij heeft ondertussen naar zijn mama gebeld , om te zeggen dat hij alleen zat . Dus mijn partner kreeg een enorme boze telefoon natuurlijk .. Ik maak mij serieus zorgen over dit alles . Als de oudste zoon ( 12) ruzie krijgt met zijn pa , belt hij naar zijn ma .. Ik zit ook wat in de knoei door dat stigma van autisme , hij krijgt altijd zijn zin .. Ik bekijk het in stilte maar wil niet dat mijn kinderen ( 6-8) daar slachtoffer van worden , ik niet van de bio moeder haar grillen .. En mijn partner heeft schijnbaar angst van haar … Wat denkt u ? Vriendelijke groet, Marcia
Marcia, bedankt om je verhaal te delen!
Dit is wat ik denk:
Om te beginnen: autisme is geen diagnose die je tussen ‘de soep en de patatten’ stelt. Ongeacht of er nu wel of geen autisme zou zijn: ik ervaar in je tekst hierover een machtsstrijd. Een vraag die ik je van daaruit zou willen stellen: waarom is het zo belangrijk voor jou dat hij geen autisme zou hebben?
Ik gok nu even je antwoord (en dat kan een invulling zijn, mocht het fout zijn: mijn excuses!): ik denk dat je frustratie ervaart over het feit dat je stiefzonen blijkbaar minder begrensd worden, verwend worden zoals jij dat zegt, mogen kiezen of ze wel of niet naar school gaan enz. Vanuit die optiek kan ik me voorstellen dat het etiket autisme voor jou overkomt als iets waar de ouders zich achter verschuilen, een middel om niet naar hun eigen toegeeflijke opvoedstijl te kijken. (nogmaals: ik ga misschien te kort door de bocht nu)
Ik lees dan vooral onmacht bij jou. Ik begrijp dat het niet aangenaam is om zelf als moeder het gevoel te hebben dat jouw eigen kinderen daar het slachtoffer van worden. In die zin vind ik dat je recht van spreken hebt, dat je met je partner te bekijken hebt hoe jij jouw behoeften ten aanzien van je eigen kinderen kan invullen.
Dit vraagt:
– zicht op wat je precies nodig hebt om niet langer de indruk te hebben dat je kinderen het slachtoffer zijn
– verbindende gesprekken kunnen voeren met je partner waar jullie naar elkaar kunnen luisteren (niet gemakkelijk als je het elk anders ervaart/ziet, maar niet onmogelijk)
– weten wie wat te zeggen heeft (wat ik lees is dat je iets ziet gebeuren tussen je stiefzoon en zijn ouders – je observatie kan correct zijn, maar daar kan jij niets aan doen, je kan je partner daarop wijzen, maar dat is zijn verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Jouw verantwoordelijkheid is: hoe zorg je goed voor jouw kinderen. Op een gepaste manier omgaan met verantwoordelijkheid is een belangrijke vaardigheid in nieuw samengestelde gezinnen!
Ik vul met dit antwoord natuurlijk een stukje in, ik ken je verhaal niet tot in de details. Toch hoop ik dat je misschien iets aan mijn antwoord hebt. Mocht je hulp nodig hebben bij het een of ander, kan je een afspraak maken voor een verkennend gesprek.
Hartelijke groet,
Cindy
Hartelijk dank voor het inzicht . Je zal gelijk hebben denk ik … Als dit zo blijft zal ik zeker niet aarzelen en contact opnemen , ik denk dat ik het ga nodig hebben in de toekomst .. De bio mama wil mijn ‘ lelijke kop’ niet zien, dat wordt nog moeilijk in de toekomst .. Ik ben blij dat ik u gevonden heb ! Mvg Marcia
Zo herkenbaar allemaal!
Erg fijn om te lezen allemaal.
Zelf heb ik een dochter van 14 en 2 stiefkinderen van 8 en 10 wat heel vaak voor problemen zorgt.
Er zijn vele verschillen in onze opvoeding maar ook vooral in het voortrekken van elkaars kinderen.
Zodra ik kritiek heb over mijn partners kinderen begint hij al te steigeren, dat vindt ik erg jammer. En vraag mij dan soms ook af hoe het zal gaan over… jaar, als ‘hun ‘ in de pubertijd zijn.
Op vakantie gaan wil ik niet met zijn allen, dat is zo frustrerend voor me.
Ik ben erg blij dat ik deze site ben tegengekomen en zal hem zeker delen!
Dag Cindy, ik ben mama van een jongen van 4 en plusmama van een meisje van 12 en een jongen van 11. We leven al zo’n 7 jaar samen. Eerlijk? De geboorte van ons zoontje heeft mij als plusmama doen wankelen. Ik voelde ineens het verschil tussen aangeboren, onvoorwaardelijke liefde en de liefde die ik voel vr mijn pluskinderen. Niet makkelijk… tot een kleine 2 jaar geleden verliep ons leven redelijk vlot. Tot de mama 2 jaar geleden mijn rol als plusmama voor haar kinderen volledig miskend heeft. Ik was ineens niets meer waard (geweest). Een kaakslag van jewelste. Resultaat: vanaf die dag zie ik alles wat ik vr de kinderen doe als ‘moeite’. Moeite voor haar… en draait alles vierkant. Mijn band met mijn plusdochter is compleet misgegaan, zij is loyaal aan haar mama. Zo erg dat ik geen uitweg meer zie. Ik ben moegestreden. Op. Leeg. Mijn man vraagt me om me daar ajb over te zetten, om meer moeite te doen om dat een plaats te geven. Maar ik kan niet meer. Ik wil niet meer…
de dingen die ik hier lees helpen me inzicht krijgen. Zijn verhelderend, eye opening. Maar hoe leer ik mama zijn + plusmama? Waar stopt de ene rol en loopt de andere door?
En dan kom je plots bij een partner terecht met een kind. Terwijl je zelf heel duidelijk weet dat je geen kinderen wil. Maar goed, het gaat niet om een peuter of een kleuter en dus denk je dat het allemaal wel zal meevallen. Dat deed het ook, eigenlijk, in het begin. En toen het allemaal misliep koos mijn partner 200 % voor ons. Cindy, ik heb al jaren het internet afgeschuimd en zelden zo’n heldere replieken als die van jou gevonden. Zo’n herkenbare verhalen en er is zo weinig over te vinden. Ik ben zelf ooit nog heel wat jaren geleden bij zo’n Nederlandse “mediator” binnengewandeld als “plusmama”… terwijl ik helemaal geen mama wilde zijn. Het was op zijn zachtst gezegd een ramp. Ik ben nu plusmama af denk ik, maar het heeft ons leven wel getekend. Je inzichten zijn verrijkend en je webstek laat mensen tenminste voelen dat ze niet alleen zijn. Ik beveel hem aan iedereen aan!
Dag Cindy,
Ik heb sinds kort je site leren kennen (eigenlijk ervoor nooit echt nodig gehad omdat ik dacht het loopt goed). Veel herkenbare dingen heb ik ondertussen tegengekomen. Wij zijn een samengesteld gezin ondertussen al 7 jaar waarvan we 4 jaar samenwonen. Ik heb een tweeling van 13jaar (jongen/meisje) en een pluszoon die we helaas hebben moeten afgeven aan kanker 2 jaar geleden ;( en een plusdochter van 14 jaar. Om mijn verhaal even kort te schetsen sinds een tijdje klikt het niet goed meer met de stiefdochter (zij is verbaal zo goed dat ik toeklap). Ik wil graag met haar eens rond de tafel gaan zitten om dingen uit te klaren maar heb zelf een beetje bang maar stel het steeds uit. Weet niet goed hoe ik het moet beginnen (begin dan steeds iets te zoeken op internet en tevergeefs want dan geraak je ergens anders verzeild). Mijn stiefdochter is ook aan het puberen en het verlies van haar broer is steeds meer aan het knagen (ze wil hier niet over praten heeft ze duidlijk gezegd maar gaat sinds kort ook naar een psycholoog omdat ze zichzelf aanhet verwonden is). Wat kan ik best doen?
Met vriedelijke groeten Ann
Ps ik hoop dat het wat duidelijk is moeilijk te verwoorden.
geachte
hartelijk dank voor uw uitleg. ik ben 24 en mijn nieuwe vriendin heeft een zoontje van 4. de afgelopen 2 weken loop ik het web af te schuimen. om te kijken naar ervaringen, meningen , tips en had tot vandaag geen resultaat. ik was bang om men stiefzoontje te ontmoeten voor de eerste keer. maar na dit bericht te lezen voel ik me zekerder en krijg een meer gevoel wat ik moet doen. plus heb ik zelf ingezien wat mijn eigen plus vader allemaal heeft betekend voor mij en mijn zus. en heb ik ondervonden dat ik zelf niet helemaal juist reageerde naar hem toe. hartelijk dank dit help me enorm.
groetjes ganzie
– Allereest: ik heb zelden via het internet zo’n goed geschreven artikels gevonden waarin ik mezelf zo kon vinden (heb ook redelijk wat emo-traantjes laten vloeien omdat veel gevoelens zo herkenbaar waren!)
Bij deze (>cindy): m’n complimenten;-)
Ook al zie ik dat jouw laatste reacties al van een aantal jaren geleden dateren dus vermoed ik niet dat je (vlug) zal reageren ? 🙂
– “twee-des”: (hoe/) hopelijk gaat het (ondertussen) nog steeds goed met jouw NSG? (want dat gun ik jou ten zeerste!)
Ook al vermoed ik dat dat best wel goed moet lopen als jouw man samen is met zo’n super-relatiecoach (!)? die het allemaal zo goed kan verwoorden (bijv zelfs wat ik voel) 😉
– en ten derde, “mijn -hopelijk maak ik het niet te lang:-) – verhaal”;-)
Ook al ben ik niet iemand die zoiets vlug op het internet “gooit” (ik ben -was?- meer een mee-lezer….):-)
Ik ben 36 jaar en werd 3 jaar geleden hopeloos verliefd op mijn vriend / soulmate die 3 -ondertussen net allemaal puber–dochters heeft… (Ikzelf heb geen kinderen)
Maar de uitdagingen zijn er… 😉
Ik doe enorm m’n best… maar het gaat niet altijd gemakkelijk…
Ik heb vaak het gevoel dat m’n vriend niet zo goed (in-)ziet dat we proberen een “samengesteld” gezin te vormen (wat anders is dan bij een gewone liefdesrelatie, waardoor er soms meer conflicten kunnen zijn dan in een “kerngezin”) en dat de rol die ik probeer te aanvaarden niet altijd gemakkelijk is… (en ja… ik voel me soms ook wel het “5e wiel…”)
Hij zegt bijv. vaak “we zijn nu al zo lang samen en het gaat nog steeds moeilijk (/niet gemakkelijk) tussen mijn dochters en jij”… (Ook al doe ik ZO m’n best!!)
Ik wéét dat praten -en blijven praten- mét elkaar (maar vooral dan ook tot besluiten komen, dus dat ook kunnen afsluiten) werkt…
Maar hij vindt het (soms) niet leuk dat we zo veel (moeten) praten over wanneer ik me bijv. eens gekwetst voel over iets wat zijn dochter zegden/deden…
Terwijl ik écht wil “alles” “inzetten” zodat het 100 procent goed (zou kunnen lopen?) tussen ons… (vindt hij soms dat dat bijv te “vermoeiend” is?)
Ik wil ook wel “volledig” voor hem en zijn gezin gaan… maar (waarschijnlijk ook door zijn “wonden” na de scheiding??) besliste hij een jaar geleden dat hij niet nog eens opnieuw papa wou worden…. dus het is voor mij een beetje kiezen tussen “hem” (voor altijd…:-) ) of “mijn kinderwens” (die ik -alleen maar voor hem-) zou kunnen kunnen loslaten(?) (en dat wàs een rouwproces voor mij…)
Maar dan zou ik ook graag willen dat hij aantoont dat ik ook belangrijk genoeg ben voor hem en zijn dochters…. (wat ik nu een beetje mis….)
Onze relatie heeft zoveel twijfels… moeilijk hoor!:-) (Maar de verbondenheid / telepathie die we hebben met elkaar is zo krachtig en speciaal…!!)
– en hier is mijn “ten vierde”;-)
Ik raadde hem aan deze artikels te lezen… (omdat ik hem graag wil laten begrijpen hoe ik me soms voel….)
dus:
Liefje… (als je dit -wel of niet??- gelezen hebt?:-) ) :
Ik zie je graag!!!! XXX
(sorry voor de “meligheid” voor de mensen die dit “mee-lezen” haha:-))
Ik hoop dat je de energie en kracht vindt om samen met mij een leven (die ons alle2 “past”) uit te bouwen, met elkaar. en mekaar samen gelukkig te kunnen maken…
X