In de video van vandaag ga ik dieper in op het verhaal van Ingrid en Kurt. Dit koppel is ongeveer 5 jaar samen. Beide partners hebben een zoon uit een vorige relatie. (*)
Er is veel ruzie in hun samengesteld gezin. Hoe langer hoe meer ervaren ze twee kampen.
Hun vraag aan mij:
Hoe stoppen we de ruzies en hoe komt er meer harmonie in ons gezin?
Mijn antwoord verneem je in de video hieronder.
Graag lees ik jouw reactie onder deze video. Herken jij de situatie van Ingrid en Kurt? Hoe gaan jullie er mee om? Wat leer je uit deze video?
Wil je toekomstige video’s, voorbeelden, tips en andere inspiratie ontvangen over de relaties in een samengesteld gezin? Meld je dan aan op mijn nieuwsbrief >>>
(*) Namen en andere gegevens die naar de identiteit van deze mensen verwijzen zijn uiteraard om privacyredenen veranderd.
Hoi Cindy,
Ik kan je niet genoeg bedanken voor de hulp die je mij en ons al via de online trainingen en video’s hebt geboden!
Bij dit weer verhelderende filmpje vroeg ik me af of je ons zou kunnen helpen, via coaching gesprekken met jou, in ons verlangen naar meer vertrouwen en draagvlak in onze partnerrelatie, ook al zijn de kinderen de deur uit??
Eigenlijk kunnen wij echt inzoomen op onze partnerrelatie zelf, gezien we onder ons 2 leven, en toch blijft mijn man er zelf heel veel last en pijn van hebben dat zijn dochters al jaren een zero-response-verhaal tegenover mij geschreven hebben. Nochtans zie ik hoe anders het kan, mijn man zelf heeft een goed, hartelijk, spontaan, responsief contact met mijn eigen dochter van 26. En ja, dat had ik ook wel voor mezelf gewild, zo een goed contact met mijn stiefdochters.
Ik ben een weg in rouwen en loslaten gegaan en zou willen dat ook mijn man kon aanvaarden dat ik, vanuit zelfzorg, geen contact met zijn kinderen meer wil, ik ben leeggegeven, ik heb het opgegeven. Mijn keuze voor zelfzorg interpreteert hij als een afwijzing van zijn dochters. Dus we zijn er nog niet helemaal, we hebben de weg nog verder te gaan, naar hoe ook hij rust en vrede mag vinden in de grenzen waarvoor ik opkom, om er me goed bij te voelen.
Bedankt voor je wegwijzers!
T., dank voor je reactie. Ik mail je!
Ik volg jou al een tijdje en heb steeds veel steun aan jouw mails en filmpjes. 5 jaar geleden als ik zwanger was van Lore heeft haar vader mij laten zitten. Ik sta er dus alleen voor en Lore gaat heel weinig bij haar papa. Ik heb reeds een nieuw samengesteld gezin geprobeerd maar mislukt. En nu zit ik sinds 10 maanden opnieuw in een nieuw samengesteld gezin maar opnieuw merk ik dat dit erg moeilijk is en dan dezelfde zaken terug komen. Ik ben iemand die altijd klaar staat om te helpen en steeds veel hooi op mijn vork neemt maar dan plots beseft dat mijn gezondheid het niet aan kan. Ik roep dan de hulp in van mijn partner maar zonder resultaat. Wat daarvoor was lijkt zo van zelfsprekend dus ik moet maar zo verder doen want ik heb er zelf voor gekozen. Bovendien heeft hij zijn scheiding niet verwerkt en het nog steeds heel moeilijk als zijn jongens er niet zijn. Lore is er dan wel altijd en dat zorgt dan ook voor veel spanningen. Ik vind soms wel rust in ons gezin omdat ik weet dat we me moeten doen niet gemakkelijk is maar voor hem ben in steeds de oorzaak van al onze discussies. Ik sta zelf in het onderwijs waardoor het soms allemaal heel druk is. En ook daar krijg ik gen begrip van want ik heb toch o zoveel vakantie.. Onlangs is hij gewoon vertrokken en snachts niet naar huis gekomen. Lore zat natuurlijk ook met heel veel vragen. Soms ben ik echt ten einde raad..
Hier ook bestaat het gezin uit 2 kampen.
Mama en dochter (2 oudere dochters die al het huis uit zijn) , andere mama met 2 zonen en n dochter.
Mama heeft een heel erg beschermende rol tov haar dochter die psychologische problemen heeft en al 1.5 jaar niet meer naar school gaat paniekaanvallen heeft en lijdt onder faalangst. Ik word gevraagd me te integreren en te helpen maar als ik woorden in de mond neem die haar ex man ooit zei, ook al de context compleet anders, dan is het hek van de dam en ben ik niet constructief, duw ik hen altijd meer naar beneden en moet ik mij vooral moeien met mijn 3 kinderen die wel vrolijk beneden kunnen lachen en sociaal zijn.
Ze wil niet zien hoe anders ik ben, hoe anders ik dingen aanpak.
Ik geef toe mss meer te kunnen nadenken, maar af en toe ontglipt het me eerlijk gezegd.
Soms is de maat vol en word ik er erg boos van.
Mama beschermt echt te hard, en dochterlief, ik denk dat ze ervan profiteert bovenop haar mentale instabiliteit, en dat stoort me enorm.
Ik weet het niet meer en nu is er de zoveelste ruzie, de 2de in evenveel weken alweer….
Birgit
Hier ook twee kampen. Mijn vriend en zijn twee dochters, nu 17 en 14 jaar. En ik en mijn dochter, nu 22 jaar. Het botert sinds samenwonen niet tussen zijn oudste dochter en mij. En mijn dochter vindt mijn vriend en de oudste dochter niet zo leuk. Als we met z’n tweeën (als partners) weg zijn is het goed. Zodra we thuis zijn met z’n allen gaat het geforceerd. Onze opvoeding van de kinderen staat haaks op elkaar. Ik voel me niet gewenst en elkaar met respect behandelen en elkaar serieus nemen is niet aan de orde. Terwijl dat voor mij iets heel belangrijks is. Al met al vind ik het erg ingewikkeld samengesteld gezin.