Deze week sta ik stil bij een vraag die me vaak wordt gesteld:
Dag Cindy,
Ik heb sinds iets meer dan een jaar een relatie met de man van mijn leven. Echt, hij is mijn soulmate! (en ik kan het weten want ik heb wel wat relaties achter de rug)
Helaas heeft hij twee kinderen (zoon en dochter van 7 en 9).
In het begin ging dat goed, maar sinds kort wonen we samen en nu weet ik met mezelf geen blijf meer. Als ze er zijn, voel ik me gewoon niet goed. Waarom zijn ze er? Wat doe ik hier? Dat loop ik me de hele tijd af te vragen.
Hij zegt dat dit de situatie is en dat ik me zal moeten aanpassen.
Ik wil met hem door, maar zo kan ik niet verder. De helft van de tijd voel ik me slecht. En tegenwoordig begint dat al enkele dagen voor de kinderen toekomen.
Kan je me helpen?
Groetjes, A.”
Kiezen voor iemand met kinderen is geen kattenpis
Weekendregelingen die last minute wijzigen zonder dat jouw mening gevraagd werd. Vakantiedagen die allemaal voor hen gereserveerd worden. Romantische zondagochtenden in bed die in duigen vallen omdat de ene of de andere naar de voetbal moet. Ik noem maar wat.
Bovendien is je positie in deze fase van jullie samenzijn zo onduidelijk als wat. Wie ben je voor hen? Hoe moet jij je gedragen tegenover hen? Hoe moeten zij zich gedragen tegenover jou? Wat kan je partner er mee?
Het voelt als het staan op een kruispunt en niet weten welke kant je op moet. Bij elke keuze komen zoveel emoties om de hoek.
Mensen uit jouw omgeving kunnen je hierbij vaak niet helpen. Ze geven adviezen waar je niets mee kan of ze veroordelen je (“tss, schandalig toch die relaties van tegenwoordig”).
Herken je deze situatie?
Laat me je helpen met inzichten.
Wat ik met cliënten doe in deze situatie is het volgende: ik vraag hen een foto mee te nemen van het samengesteld gezin of – als die foto niet bestaat – foto’s van alle gezinsleden afzonderlijk. In mijn werkkamer stallen we die foto’s dan uit en vraag ik om goed naar de foto’s te kijken, een gepaste positie in te nemen en hardop uit te spreken: ‘ik kies voor jullie’.
Ik dwing mijn cliënt echt die woorden uit te spreken, bij wijze van experiment. Ook al sputtert alles tegen. (Ik ben een zachtaardig persoon hoor, maar soms is het nodig de puntjes op de i te stellen, daar word ik ten slotte voor betaald ?)
‘Ik kies voor jullie.’
Daarna vraag ik om de ogen te sluiten en gewaar te worden wat die woorden met haar doen.
Vaak komt er dan verdriet. ‘Ik wil niet voor jullie kiezen. Ik wil dit niet.’ Of iets dergelijks.
Tranen en gewaarwordingen als deze verdienen ruimte. Lucht. Woorden die hardop uitgesproken worden, krijgen een andere betekenis.
Echter, het volgende is ook waar:
Het is extreem belangrijk voor het slagen van je relatie en je samengesteld gezin dat je verantwoordelijkheid leert nemen voor de keuzes die je maakt.
Ook al wist je niet wat de gevolgen van die keuzes zouden zijn.
Dat is ook iets waar ik in deze situaties genadeloos op wijs. Nogmaals, je betaalt me niet om je naar de mond te praten.
Nu je gekozen hebt om samen te wonen leer je die gevolgen kennen. De realiteit is dat jij gekozen hebt voor een partner met kinderen. Toen jullie nog aan het daten waren, was je je misschien alleen maar bewust van de goede match die jullie zijn. Nu word je je ook bewust van het feit dat hij vader is.
Je blijft altijd een keuze hebben.
De vraag die zich opdringt wordt dan: “met wat ik vandaag weet, kies ik dan nog voor deze partner?”
De bal ligt dus in jouw kamp.
Dat dat heel confronterend is, hoef je mij niet te zeggen. Maar leer zien dat jij hiervoor gekozen hebt. Dit is de situatie die bij deze man hoort.
Proberen een aangenaam en harmonieus samengesteld gezin te vormen vraagt om volwassen bewustzijn
Om het onder ogen zien van je realiteit. Om de volle impact van jouw keuzes te onderkennen en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen.
Dus in zekere zin heeft je man gelijk als hij zegt: “dit is de situatie”.
Nu, een van de redenen waarom ik dit onderwerp als blog uitgekozen heb, is omdat ik hierbij ook iets wil zeggen over de positie van de man in situaties zoals deze.
Ook hij heeft werk te doen
Want het kan dan wel waar zijn dat de vrouw hier te leren heeft te gaan staan voor haar keuzes, ook hij heeft te leren dat hij niet langer een eenoudergezin vormt.
Met uitspraken als ‘je moet je dus maar aanpassen’ ga ik eenvoudigweg niet akkoord.
Hier worden twee zaken door elkaar gehaald: het is niet omdat dit de situatie is ‘dat jij je maar eens moet aanpassen’.
Iedereen moet zich hier aanpassen, niet alleen maar de persoon die er bij komt.
Een vraag voor hem is de volgende: wat kan hij doen om haar hier een plek te geven?
Samenleven in een gezinsvorm als deze kan alleen maar werken als de twee partners realiseren dat er langs alle kanten werk aan de winkel is. Als de stiefouder zijn of haar werk doet om in het reine te komen met de keuzes die ze gemaakt heeft. Als de ouder ruimte maakt voor de stiefouder en zich leert open stellen voor haar invloed.
Concreet is het volgende nodig:
Als je als stiefouder leert inzien dat je een keuze gemaakt hebt en wat de gevolgen zijn, dan komt je mogelijk bij iets als verdriet uit.
Luister naar dat verdriet. Rouw om waar je niet voor gekozen hebt.
Vraag jezelf af wat je nodig hebt om hier wel te kunnen zijn.
Wat zou jou helpen de situatie aan te kunnen nemen? Wat heb je daarbij nodig?
Misschien realiseer je je dan dat jullie niet kunnen samen wonen zoals jullie nu doen. Dat jullie sommige maaltijden beter niet samen delen. Dat jij sommige weekends beter alleen door brengt. Misschien wil je afspraken maken over het een of ander. Wat het ook is.
Dat heb je met je partner te bespreken. Te onderhandelen samen. In verbinding voor elkaars precaire situatie.
Zijn precaire situatie – dat wil ik voor de volledigheid nog aanstippen – is dat zijn kinderen al door veel veranderingen gegaan zijn en hij hen mogelijk niet met nog meer veranderingen wil opzadelen. Of anders, dat hij bijvoorbeeld zelf niet helemaal in het reine is met de keuzes die hij gemaakt heeft en zich daar diep van binnen schuldig over voelt.
De invulling van je rol als stiefouder zoek je op die manier samen uit.
Als je partner niet open staat voor jouw invloed ‘want je wist toch dat ik kinderen had en je moet je nu eenmaal maar neerleggen bij…’ dan aanvaardt hij evenmin dat hij in een samengesteld gezin zit.
Dan zitten jullie dus allebei op dezelfde manier met illusies.
Ik help koppels hoe ze samen hun gezin anders vorm kunnen geven
Het vertrekpunt van zo een begeleidingstraject is vaak een crisis of een vastgelopen situatie.
Een crisis is een kans.
Hier: een kans om de verbinding echt aan te gaan. De verbinding aangaan met je soulmate is wonderbaarlijk. Het leidt tot een rijk en vervullend leven.
Ik wens het je van harte toe!
Cindy Schepers
Laat je me weten wat dit bericht je brengt? Deel het hieronder in een (anonieme) reactie. Bedankt!
Toen we in 2007 gingen samenwonen, woonden mijn 3 tienerkinderen bij mij in, 1 tienerzoon bij zijn vader. HIj kwam op bezoek als hij wou. Ik heb vanaf dag 1 tegen mijn kinderen gezegd dat ze F. niet te kiezen hadden, maar dat hij te nemen was. Dat klinkt hard en ik moet toegeven, dat er ook tijden van spanningen waren. De tienerdochter van mijn man kwam 14-daags een weekend. Ze vond het veel te druk bij ons, eiste haar vader volledig op en negeerde me totaal. Vanaf haar 14de verminderden de bezoekjes wegens ‘geen zin’ en als ze toch kwam, was het maar 1 dag. Mijn man heeft nog vanalles geprobeerd om regelmatig contact te houden, een paar keer met haar elders afgesproken, maar de gesprekken vielen snel stil. Nu is ze 21 en komt ze hooguit nog 2 keer per jaar (en bij voorkeur als ze weet dat ik uit werken ben). De vriendschap die mijn man en mijn (onze) kinderen en kleinkinderen ondertussen hebben opgebouwd, is hartverwarmend om te zien. Was het door mijn ‘directe’ aanpak ? Of heb ik geluk gehad ? Je moet het zo zien (kan ik achteraf opgelucht zeggen) : kinder- en tienerjaren gaan voorbij. Als jullie relatie sterk is, kan je het zelfs aan als kinderen de band (bijna) doorknippen.
Dag Cindy,
Ik kan me volledig aansluiten bij dit verhaal.
Ook ik ben anderhalf geleden een relatie begonnen met een man met een tweeling van 8 jaar. Ondanks ikzelf bewust gekozen heb voor geen kinderen (en er nog steeds heel blij om ben) wou ik heel graag deze relatie een kans geven. Ik zie mijn partner enorm graag en heb zijn kinderen ook reeds een plaatsje in mijn hart gegeven… Maar het is echt niet gemakkelijk! Ik heb het moeilijk met de manier waarop de kinderen door beide ouders worden opgevoed: ze worden beide geleefd door hun kinderen en leven niet voor hun kinderen. Zij bepalen nogal veel wat er zal gebeuren, wat er gegeten wordt, wat ze willen doen…. En owee, als het niet naar hun zin is….. echt tanden bijten met momenten. Ik ben vorige maand met 4 samen op vakantie gegaan, had dit zelf voorgesteld. Ik ben teruggekomen van vakantie en was en ben nog steeds aan een vakantie toe! Je hebt geen rust en je kan en mag van niets even genieten. Ze moeten een hele dag “Geëntertaind” worden, doen niets anders dan kibbelen en ruzie maken, ze zijn alles steeds snel beu…. echt vermoeiend hoor!
Groetjes,
Miranda
goed confronterend de uitspraak “ik kies voor jullie”. heel moeilijk om te voelen dat dat dus niet zo is…en wat daar bij komt kijken. wel goed om te lezen dat degene met de kinderen ook een verantwoordlijkheid draagt in het slagen in de nieuwe situatie omdat vaak een compromisloze situatie lijkt: Er zijn kinderen en die gaan zowiezo voor. Als kinderloos iemand komt dat heel hard aan. Ik lees je advies en inzichten graag.
Ook voor mij een issue waarover ik graag meer lees, en heel graag meer weet hoe anderen daarmee omgaan (daarmee= partner met kinderen en nieuwe, kinderloze partner). Erg gevoelig thema om zelfs een open en eerlijke communicatie met je partner over te kùnnen voeren. Ervaar dit zelf als allerminst evident. En erg duaal naar eigen gevoelsleven toe omdat ik me eigenlijk permanent op een ‘ondergeschikte’ plaats voel staan. Komt daar nog bij dat ik wel degelijk goed besef dat het voor kinderen in deze eveneens moeilijk kan zijn, ik wil hen geenszins met de vinger wijzen…..
Jammer dat wij niet in België wonen.
Het artikel van vandaag heel interesant, dat met die foto’s ga ik met mijn lokale psycholoog overleggen
Heb in het verleden al eens contact met je gehad per mail.
Hartelijke groeten
Geert
“Luister naar dat verdriet. Rouw om waar je niet voor gekozen hebt.” zoooo belangrijk. en ook toepasselijk in “gewone” gezinnen, in je relatie, in de opvoeding met je eigen kinderen. Bedankt voor de herinnering. En inderdaad, het maakt je leven zoveel rijker maar het is toch altijd wel weer even schrikken als het je overvalt!!
“Een confronterend stuk met veel rake woorden. Ik was ooit de ouder met kinderen en gaf mijn (toenmalige) partner nauwelijks ruimte om invloed uit te oefenen. Ik was het vaak niet met hem eens, vond hem te streng en hij was nou eenmaal niet hun vader …. Dat heeft voor heel veel frustratie gezorgd bij hem en wij kwamen mede daardoor in een negatieve spiraal met elkaar. Uiteindelijk zijn we na 11 jaar uit elkaar gegaan. Nu heb ik zelf een lief met kinderen. En nu voel ik de situatie vanuit hetzelfde perspectief als mijn ex destijds. En begrijp ik hem (nu pas) zoveel beter. Mijn lief en ik kiezen er bewust voor om niet samen te wonen. Wij willen onze kinderen (allemaal pubers) niet blootstellen aan de uitdagingen van het samengestelde gezin. Zij en wij hebben al het nodige achter de rug en we kiezen voor het bewaren van de rust. Dat betekent wel dat wij elkaar maar de helft van de tijd zien, net zoals we de kinderen de (andere) helft van de tijd zien. Het leuke daarvan is dat áls we dan samen zijn, het contact tussen ons heel intens en close is. Ben bang dat dat zou verdwijnen als we zouden kiezen voor een samengesteld gezin, met alle heftige emoties die daarbij komen kijken. Geef daarbij eerlijk toe dat ik zelf ook nog een innerlijke groei heb door te maken om daar goed mee om te kunnen gaan. Ben zover nog niet. Je video’s zijn geweldig Cindy. Zo openhartig en herkenbaar! Dank je wel daarvoor!”.
Bedankt voor alle inzichten, al is het hier hopeloos fout gelopen door oa een ex die steevast naar de rechtbank stapte en wij dus constant met een galg boven het hoofd moesten leven. Mijn partner wilde, ten allen tijde, dat alles hier leuk was voor mijn stiefdochter; niets moest en alles mocht. Hij eiste van mij dezelfde houding niettegenstaande ik mijn eigen, ondertussen volwassen, kinderen helemaal anders opgevoed heb. Al mijn principes moest ik overboord gooien ANDERS zou het mijn schuld zijn als zijn dochter hier niet graag zou zijn. Niets was bespreekbaar. Ik heb mezelf dus jarenlang weggecijferd met alle gevolgen vandien. Mijn gezondheid ging eraan kapot, mijn partner kon er geen weg mee, zocht hulp in alcoholgebruik. Daardoor wilde zijn dochter helemaal niet meer naar hier komen. Stilaan komt er weer contact tussen mijn partner en zijn dochter, die ondertussen meerderjarig is. Ze gaan samen uit eten. Hij slooft zich (weer) uit voor haar, zij bepaalt, hij knikt; uit angst haar weer te verliezen. Ik wil nog afstand houden, de pijn is nog te fel door alle ellende. De “materie” blijft me interesseren, daarom volg ik de video’s. Voor mij jammer genoeg te laat. Een warme dankjewel voor de moeite die u doet!
Zeer herkenbaar ! Dank voor de inzichten..
en bij mij is er nog een extra dimensie, mijn vriend wou geen kinderen maar zijn vorige partner heeft het er toch eentje cadeau gedaan… Ik mag geen kinderwens hebben ( heb ik gelukkig niet ) , maar ik mag mij niet “bemoeien” met de situatie/huisreglement want hij wil de leuke papa zijn. En tegelijk wordt er van mij verwacht dat ik 100% aanwezig ben op de kind-dagen en mij engageer alsof het mijn eigen kind zou zijn… Het is vaak balanceren op een slappe koord !