Herken jij dit?

Jij en je partner zijn een geweldige match: zet jullie twee op een eiland samen en … heerlijk!! Jullie delen vele interesses, kunnen goed praten. Dat je de liefde op deze manier mag beleven!

Met de kinderen uit een vorige relatie vormen jullie een nieuw samengesteld gezin.

In het dagelijks leven ontstaan er spanningen: met elkaar, de kinderen, over de ex-partner, opvoeding, verschillen enz.

Spanningen? Enkele voorbeelden.

Als plusouder weet je niet goed wat je plek is. Je voelt je buitengesloten of ervaart stank voor dank. Je hebt moeite met hoe de kinderen ontzien worden. Soms ervaar je een concurrentiestrijd met de kinderen. Hierover kan je niet met je partner praten. Dan krijgen jullie klinkende ruzie of beeld zonder klank.

Als ouder vind jij het op jouw beurt dan weer frustrerend dat over zo ongeveer álles een punt gemaakt wordt. Je vraagt je af of de kinderen wel écht welkom zijn. Zo vermoeiend dat er altijd gedoe is en het nooit eens ‘gewoon leuk’ kan zijn. Je zit tussen twee vuren en voelt je verantwoordelijk voor het geheel. Je kampt met schuldgevoel, maar kan hierover niet met je partner praten. 

Als je beiden kinderen hebt, merk je dat er met twee maten en gewichten gemeten wordt. Jij en je partner schieten heel gemakkelijk in de verdediging over de eigen kinderen. Je vindt geen manier om om te gaan met de verschillende opvoestijlen en -regels.

Ander voorbeeld. Eén van de kinderen maakt er geen geheim van dat hij dat hele stiefgebeuren maar niks vindt (misschien vermoed je dat er op dit kind ingepraat is?). Als stiefouder neem je dit persoonlijk, ook al weet je ergens wel dat dat niet zou moeten (je trekt je terug op je slaapkamer, vermijdt de situatie of sluit je hart af). Als ouder vrees je het ergste voor je kind én word je stiknerveus van de reactie van je partner.

De pannen vliegen natuurlijk helemaal van het dak als ook nog eens de ex-partner zich hiermee bemoeit 🙁

Het is pijnlijk en vermoeiend dat het dagelijks leven zó ingewikkeld wordt…

… en dat ondanks alle liefde en goede bedoelingen.

Het lijkt alsof de ‘puzzel’ niet gelegd kan worden. Dat geluk, rust en liefde voor eeuwig onbereikbaar zijn, als los zand uit je hand glippen.

Praten lost niets op of eindigt in een emotioneel drama. Je hebt geprobeerd je aan te passen of afspraken te maken, maar dat heeft de sfeer in huis niet verbeterd. Diep vanbinnen voel je je niet gesteund door je partner. Als plusouder (stiefouder) voel je je buitengesloten; als ouder lijk je tekort te schieten.

Je maakt je zorgen. Wat is het effect hiervan op de kinderen? Stevenen we af op een nieuwe scheiding? Moet ik partij kiezen?

Twijfel en schuldgevoel nemen over. Ligt het aan mij? Aan dingen uit mijn verleden? Beeld ik me dit in? Ben ik wel goed genoeg voor een relatie? Wat voor ouder ben ik?

Je verlangt naar harmonie en op een gewone, respectvolle manier met elkaar omgaan.

Alleen… je weet niet hoe : ( 

In plaats van dat je naar elkaar toegroeit, nemen spanning, ruzie, onverdraagzaamheid en/of afstand alleen maar toe.