Bij momenten vind ik het lastig helder te communiceren over samengestelde gezinnen en wat er nodig is daar rust en vrede in te vinden.
Dat viel me onlangs weer op toen een journalist me een tekst onder de neus schoof naar aanleiding van een interview. ‘Mag ik je zo citeren?’
Bwaa… Iets in mij wil het net anders uitdrukken dan hoe het daar staat, zo zwart op wit. Maar soms kom ik niet uit mijn woorden. Of heb ik te veel woorden nodig.
Of is het van die typische therapeutenpraat waar mijn innerlijke criticus onpasselijk van wordt. (‘Verandering komt in cirkels… serieus?!’)
In vele huishoudens met kinderen uit eerdere relaties zijn relatieproblemen en knaagt de ontevredenheid. De mensen snakken dus naar houvast. Logisch, ze liggen ‘s nachts wakker. Er is stress.
Paniek eigenlijk echt.
Ook al weet iedereen dat er geen quick fixes zijn, toch verlangen we ze wel.
Een cliënte verwoordde dat onlangs heel mooi tijdens een eerste gesprek. Ze weet dat het gaat ‘om aan de relaties te werken’ en dat daar dus een soort van proces aan vast hangt. Iets wat tijd en energie vraagt.
Toch vroeg ze of ik haar ‘voorlopig’ niet al even op weg kon helpen.
‘Wat communicatietips zouden welkom zijn. Of oefeningen om rustig te blijven. Of denk je dat ik me beter eerst verdiep in hoe omgaan met pubers?’
Soms ga ik daar op in.
Omdat ik zie hoeveel schrik ze hebben hun relatie te zien verliezen en ik hen uit die afschuwelijke staat van angst wil halen. Nachtelijk plafondstaren is me helaas niet vreemd. Ik wens het niemand toe.
Maar ja, dat zijn natuurlijk gewoon doekjes voor het bloeden. Lineaire antwoorden op complexe situaties. Als jij nu maar even dit of dat doet, dan komt het wel goed.
Niet dus.
In relaties is alles met elkaar verbonden.
Probeer je iets te veranderen in potje A, dan komt potje B in opstand, waardoor potje C depressief wordt… en potje A met hangende pootjes terug in haar hol kruipt.
Cirkels dus…
Wat zou helpen is dat A zich bewust zou worden van dat proces. Dat ze kon zien hoe alles met elkaar verbonden is. Dat ze het hele plaatje kon zien. Van A tot Z. Of toch in elk geval iets verder dan A, B, C.
Hoe kinderen door loyaliteitsconflicten soms écht niet anders kunnen dan zich afsluiten, hoe oude kindpijn je blik vertroebelt, jij je partner wegjaagt terwijl je net snakt naar zijn begripvolle ogen en hoe de dynamiek van insiders en outsiders je bij de kladden heeft.
(Therapeutenpraat, I know, I know.)
Dat leren loopt niet rechtlijnig. Het is een proces van horen, niet willen, opnieuw horen, verzetten, overwegen, rouwen, twijfelen, accepteren, ademen. Opnieuw en opnieuw.
Natuurlijk is dat niet dé oplossing of hét eindpunt.
Het maakt alleen maar bewust onbekwaam in plaats van onbewust onbekwaam.
Verandering is niet alleen maar iets op een andere manier bekijken. Het is uiteindelijk je anders opstellen.
Meer vanuit hartsenergie.
Ownership nemen voor je eigen doen en laten, voor wat je voelt, voor hoe je dat inslikt of uitspuwt. Voor hoe jij je opstelt en hoe je overkomt.
Het is durven de beitel in die muur rondom je te zetten. Jezelf durven openen. Voor jezelf. Voor de mensen rondom je.
Het is je oren uitkuisen. Kunnen luisteren naar wat de ander je op zo een onhandige manier probeert te vertellen.
Het is blijven staan als de ander je met boze blik de grond in priemt. Je mag daarbij je hand op je hart leggen, zodat het zich niet opnieuw hoeft te sluiten maar je toch jezelf beschermt. ‘Ach liefste, ik zie dat het je raakt.’
Ja, dit is het meest ingewikkelde stuk om over te brengen vind ik!
Het gaat om hoe jij erin staat, al is het niet zo dat jij op eigen houtje de hele boel naar je hand kan zetten als je het maar even slim en doordacht aanpakt. Dat is weer lineair denken.
Er is een wisselwerking tussen persoonlijke transformatie en relationele transformatie. Het zijn de relaties die mogen veranderen doordat jij verandert doordat de relaties veranderen doordat…
Dus ja: leer over pubers, emoties en communicatie. Maar vooral: leer hoe jij een mens in relatie bent en laat je raken door je relaties.
Want die akkefietjes in je samengesteld gezin krijg je misschien niet allemaal opgelost.
Maar dat is niet erg.
Jij kan een mens worden die daar bij kan zitten, glimlachen, falen, liefhebben.
Dat wens ik je toe.
En ook de kinderen met wie je te maken hebt.
Hartelijk,
Cindy
