Bij hun eerste ontmoeting hadden ze mekaar meteen herkend. Alsof ze twee van dezelfde waren. Dezelfde manier van denken. Dezelfde visie. Dezelfde pijn ook: de pijn van eerder niet op waarde geschat te zijn, niet gezien geweest te zijn, zich niet gesteund te voelen. Van kinds af aan niet.
Is dat wat ze bedoelen met soulmates?
Vanaf die dag waren ze samen. Veel woorden waren daar verder niet voor nodig.
Hij legde zijn hoofd op haar schouder en zij de hare op die van hem. Zo steunden ze elkaar terwijl ze zichzelf gesteund wisten.
Hun leven vóór al deze gelukzaligheid was een heuse zoektocht geweest… waar een paar kinderen uit voortgekomen waren. Meer dan één ex-partner cirkelde dan ook om hen heen.
Als hij voor zijn kinderen zorgde, geraakte zij het gevoel van stabiliteit snel kwijt. Geen wonder ook: de nabijheid van een steunfiguur in haar leven was zo nieuw dat het gevoel van iemand die er voor haar was erg broos was. Zonder zijn fysieke schouder kon zij het gevoel van geborgenheid niet lang vasthouden.
Wanneer hij zijn schouder dan aan zijn dochtertje schonk, geraakte de vrouw helemaal het noorden kwijt. Vooral ook omdat het meisje niet echt open stond voor haar. In een uithoek van haar geest wist zij zeer goed dat zij dat niet kon verwachten van een kind, dat het zelfs de omgekeerde wereld was, maar toch… haar emoties waren hier veel sterker dan haar wilskracht.
Nauwelijks was zij in staat in het kind een mensje te zien met een gelijkaardige zoektocht naar steun doorheen al die turbulenties van haar ouders.
Daar schaamde zij zich rot over, hetgeen het nog ingewikkelder maakte.
Dit gaf natuurlijk mee vorm aan haar band tot het meisje, want haar negatieve blik hielp het kind niet om zich te openen voor haar. Boze blikken over en weer, concurrentie om zijn schouder. Een hardnekkige vicieuze cirkel.
Dramatische ruzies dus, tussen die twee soulmates.
Dat hadden ze in geen honderd jaar verwacht en haalde hen compleet onderuit. Ze begonnen te twijfelen aan hun observaties, aan hun gedachten en emoties zoals ze dat nog nooit gedaan hadden. Twijfels over hun relatie ook.
Mag onze liefde dan niet zijn?
Een zeer pijnlijke vraag.
Het gekke was dat – als de ruzies eenmaal even overgewaaid waren – ze hier geweldig over konden praten. Hoewel het gedoe tussen zijn vriendin en zijn kind de man verscheurde, begreep hij als geen ander het gevoel waar zijn liefste in vast zat.
Had hij niet juist hetzelfde elke keer haar ex ter sprake kwam? Geraakte hij dan niet ook heel snel op zijn paard omdat hij vond dat zij ‘die vent’ niet snel genoeg op zijn plek zette? De naam van de papa van haar kinderen moest maar op het schermpje verschijnen of zijn dag was naar de knoppen. Ook voor hem was durven landen op deze wereld, durven vertrouwen op iemand, nieuw en pril.
Zo gebeurde het dat als de ene begon te wankelen, de ander in stress geraakte.
Soms is er voor de ene echt niks aan de hand, maar zijn de emotionele reacties van de ander (of de verwachting aan de emotionele reacties van de ander) de aanleiding tot innerlijke onrust.
En zo kwam het dat deze soulmates, die eerst niet veel woorden nodig hadden, bij de minste emotie compleet ontregeld geraakten. Met dagenlange escalerende ruzies tot gevolg.
‘Wie had ooit gedacht,’ zeiden ze dan, wanneer ze uitgeput van hun boksmatch in elkaars armen vielen, ‘dat een samengesteld gezin zo moeilijk was?’
**
De afgelopen dagen viel het woord ‘soulmate’ hier regelmatig, tijdens gesprekken met liefdespartners die hopeloos verstrikt geraakten in hun plannen en goede bedoelingen met elkaar en hun gezin.
Ze raken mijn hart, omdat ook ik deze dynamiek zelf goed gekend heb in de beginjaren van mijn relatie.
Hoe meer soulmate, hoe meer ruzie en drama, zo lijkt het soms haast wel.
Nu wil ik niet de indruk wekken dat het alleen maar pijn en drama is dat deze liefdespartners in elkaar herkennen. Soms kan het ook zijn dat ze een prima jeugd hebben gekend en als het ware de stabiliteit zelve waren, maar dat hun keuze voor elkaar zo eng is, zo alles op zijn kop zet, dat ze alleen al van die situatie staan te daveren op hun benen en bij het minste in paniek slaan. Dat het minste conflict, de minste uitdaging hen compleet van hun sokken blaast.
Hetzelfde met mensen die een turbulente start van hun relatie hebben gekend. Denk bijvoorbeeld aan de partner die toch eerst nog even ging proberen met de ex (niet omwille van die persoon als geliefde, maar omwille van de kinderen en het gezin), van zijn hart een steen maakte en de relatie met zijn nieuwe liefde afblokte, vervolgens vaststelde dat het leven met die eerste partner echt echt écht niet meer werkt en dan alsnog met die nieuwe liefde een relatie (her)startte. Je kan je voorstellen dat vertrouwen hier een issue wordt en dat bepaalde kleine signalen tot hoogoplopende emoties kunnen leiden.
Hoe begeleid ik deze mensen?
Ik help deze koppels stapje voor stapje bouwen aan betrouwbaarheid. Aan durven vragen. Aan durven vertrouwen. Aan zich betrouwbaar opstellen. Aan werken aan dat wankele in zichzelf, terwijl de partner erbij zit.
Stap voor stap ontmantelen we hun vicieuze cirkel.
Zodat hun relatie veilig wordt. Zodat rust verinnerlijkt wordt. Er aarding komt. In zichzelf, bij elkaar. Zodat de kinderen uit het samengestelde gezin gevrijwaard worden en de dynamiek van de onbeschikbare ouder niet doorgegeven wordt.
Zodat de ouder ouder kan zijn zonder dat de partner zich in de steek gelaten hoeft te voelen. Zodat de ouder bij de partner kan zijn zonder het gevoel te hebben tekort te doen aan zijn kinderen.
Mensen verbazen zich daar soms over, dat dit is wat ik doe als ik het heb over ‘werken aan je samengesteld gezin’.
Geen idee wat ze allemaal van mij verwachten. Dat ik kom met huisregels en plannetjes om afspraken te maken? Of met een of ander magisch wondermiddel waardoor de ex uit hun leven verdwijnt?
Niets van dat alles.
Plannetjes over afspraken maken vind ik saai en over veel magie beschik ik niet.
Werken aan deze innerlijke stukken, aan het veilig en betrouwbaar maken in een relatie, DAT is het werk.
Zo ongeveer altijd.
Ook bij soulmates. Ook bij die liefdespartners die, als ze in hun coconnetje zitten, het net uitstekend met elkaar kunnen vinden.
Want hun leven IS geen cocon. Of toch niet alleen maar. Er zijn ook kinderen, oudercontacten, rondslingerende barbies, onbeleefde pubers en nalatige ex-partners.
Herken je hier iets van? Zitten jij en je partner ook op de een of andere manier verstrikt?
Overweeg een begeleidingstraject voor jullie twee.
Dat kan je relatie en het contact met elkaars kinderen alleen maar ten goede komen. En dat wens ik je van harte toe…
Ik kijk er alvast erg naar uit je te mogen inspireren!
Hartelijk,
Cindy Schepers – september 2020
