Onverenigbaar … concludeert de man, hij die keihard zijn best heeft gedaan iedereen van iedereen te laten houden. Het lijkt als water en vuur proberen samenbrengen: onmogelijk.
Uitgeput is hij.
Onverenigbaar… vreest de vrouw, omdat de man die ze bemint zijn hart gesloten heeft voor haar dochter, haar oogappel.
Verscheurd is zij.
Onverenigbaar … zegt de man, die uit liefde voor zijn kinderen in een huis dichtbij zijn ex is blijven wonen, maar zijn nieuwe relaties hier steeds op stuk ziet lopen.
Wanhopig is hij.
Onverenigbaar … voelt de vrouw in haar hart, waar ze plaats probeert te maken voor zijn vaderschap, maar daarbij zichzelf verloochent.
Vertwijfeld is zij.
Onverenigbaar lijken de relaties soms als er kinderen uit eerdere verhalen zijn.
Wat een tumult dat daardoor ontstaat.
Van wie hou je het meest, pa?
Kies jij wel écht voor mij?
Zie je dan niet dat ik wél voor je op kom?
Ik voel me niet thuis als zij er zijn.
Onrust, conflict, twijfel, zorgen, verdriet. Ja, het slechtste in jezelf schemert door.
Terwijl er ook zoveel liefde en moois is. Of zou kunnen zijn.
Maar dat raakt ondergesneeuwd.
Dit knaagt aan het vertrouwen in je partner. Aan het respect van je kinderen. Aan het geloof in de liefde. Je voelt je moe en rusteloos.
Bang.
Het is niet dat er iets mis is met deze of gene. Dat je niet hard genoeg je best doet, er ondertussen te veel gebeurd is of ‘het’ niet mag zijn.
Daar heeft het allemaal niets mee te maken.
Het heeft alles te maken met dat de ene nu eenmaal de ouder van de kinderen is en de andere niet. Dat er nu eenmaal wel een vorige partner is die bij jullie leven betrokken is en blijft. Dat de relatie tussen ouder en kinderen nu eenmaal veel sterker is dan een nieuwe partnerrelatie, zelfs al is er nauwelijks contact. Dat wat voor de ene een winst is, dat voor de andere niet is.
Dat zijn de feiten.
Dat allemaal speelt mee in de onderstroom.
Dat allemaal uit zich in de bovenstroom, in de vele verschillen die er zijn en alle regelingen die geregeld moeten worden.
Dat is het landschap waarin jullie leven. De plek waar jullie je liefdeshuis proberen bouwen.
Adem eens een paar keer diep in en uit.
Dit hoeft je niet te verzwelgen.
Natuurlijk niet, lieve mens! Dit ging om de liefde, weet je nog?
Om de liefde is dit allemaal begonnen.
Herinner je dat! De vonk. Die vlam die oversloeg toen je elkaar in de ogen keek en de elektriciteit die door je zinderde toen je elkaar voor het eerst aanraakte.
Dát is waarom je je in dit landschap vol onverenigbaarheden begeeft. Dáárvoor doe je het.
En ja er zijn ook kinderen. En dus een ex-partner (of twee of drie of…). En al het gewring en gedoe dat erbij komt kijken.
Mijn tip: stop met te proberen verenigen.
Stop met te proberen niet te zijn waar je wel bent. Dat lukt niet. Dát is gedoemd om te mislukken.
Maar blijf niet bij de pakken zitten. De tumult die ontstaat kan een vernietigende tornado worden. En het stof dat opwaait durft het vuur doven.
Laat dat niet gebeuren! Word wakker uit de droom van de big happy family aan de lange tafel onder de bloeiende kersenboom.
Ga aan de slag.
Niet als een kip zonder kop.
Doe niet wat je de hele tijd al deed. Ga niet nog harder je best doen. Want dat werkt niet en je bent al zo uitgeput. Probeer niet nog meer te verduren, uit te praten, weg te lachen, kapot te analyseren of los te laten.
Een samengesteld gezin is de kunst van de dingen naast elkaar te laten bestaan. Zodat de liefde de grootste kans heeft tot haar recht te komen.
Ouder, blijf voor je kinderen kiezen, in welke vorm dan ook. Geef ze aandacht, voed ze op, trek hen niet uit elkaar, laat jezelf zien, wees present.
Zij zijn je schatten. Jij bent hun moeder of vader. Zij hebben je nodig.
Plusouder, relax. Het zijn niet jouw kinderen. Jij hoeft niet zo veel.
En koppel… voed je liefde. Wees aanwezig voor elkaar en de liefde die jullie samen bracht. Voed de liefde. Raak elkaar aan. Praat!
Dát heb je nodig; want het land is hobbelig.
Steun elkaar. Bespreek je angsten. Druk je liefde uit. Hou elkaar vast.
Zodat de ouder een ouder kan zijn en de plusouder kan relaxen. Help elkaar die rollen uitoefenen, die oh zo onwaarschijnlijk gekke rollen waar niks traditioneel aan is. Ze dagen uit. Ze verleiden om partij te kiezen. Ze zetten tegen elkaar op. Ze putten uit. Sluiten buiten.
Laat dat niet gebeuren! Steun elkaar zodat al deze relaties naast elkaar kunnen bestaan. Wie weet wat voor moois daar uit voort kan komen.
Ooit, op een mooie dag.
Misschien.
Ik help jullie graag om de partners te worden die dat kunnen. Die rust kunnen vinden in het landschap waarin ze leven. Die erin slagen elkaar de ouder en/of plusouder te laten zijn zodat de kinderen rust vinden. Er ruimte komt voor het leven en de liefde.
Op een mooie zomer 
Cindy
