Een stiefouder in een nieuw samengesteld gezin staat voor een hele uitdaging: hij of zij doet zet het beste beentje voor, maar komt vroeg of laat wel eens gewrongen te zitten tussen
1. opkomen voor zichzelf (eigen behoeften, noden, idealen enz.) en
2. de noden en gewoonten van het gezin, de kinderen, de ouder.
Bij momenten worden we als stiefouder met vervelende gevoelens geconfronteerd. Ik heb ondervonden bij cliënten en mezelf dat deze behoorlijk ingewikkeld in elkaar zitten en voor veel verwarring zorgen.
Als we daar dan met onze partner ruzie over maken, wordt het een echte soep. Of misschien weten we wel wat er aan de hand is, maar slagen we er niet in om iets te veranderen zodat het leven aangenamer wordt.
Herkenbaar? Om je te helpen geef ik je hier 10 tips voor stiefouders.
1. Je wist niet waar je aan begon… dus wees mild voor jezelf
Laat ons een kat een kat noemen: toen jij verliefd werd op je partner en de kinderen er gratis bij kreeg, dacht je dat jullie er gewoon het beste van zouden maken.
Misschien slagen jullie daar ook (deels) in. Houden zo! Maar wist jij veel dat je je zou opwinden over al die dingen als tafelmanieren, vakantieregelingen, opvoeding, hoeveel tijd voor tv of computer, feestdagen, afwijkingen van de afspraken door de ex, hoeveel tijd je met je partner doorbrengt, wie rond rijdt, visies van oma’s, eigen kinderwens enz.?
Sommige stiefouders zeggen mij: “als ik had geweten hoe het zou zijn, was ik er nooit aan begonnen.” Je weet eigenlijk niet in welk avontuur je je stort en van goed bedoelde adviezen wil je niet weten. Of je neemt je voor alert te blijven maar hebt nog helemaal geen idee hoe moeilijk het kan worden.
De praktijk zet je vaak al snel met beide voeten op de grond. De landing kan hard aankomen.
Wees daarom mild voor jezelf.
2. Vraag niet wat je partner niet kan geven
Ondertussen besef je maar al te goed waar je aan begonnen bent.
Met je partner kan je praktische afspraken maken, je kan elkaar laten weten hoe je je voelt en wat je denkt. Waar je echter niet over kan onderhandelen is het feit dat hij of zij kinderen heeft en dat die kinderen aandacht vragen.
Dat is nu eenmaal zo.
Jij hebt gekozen voor een partner met kinderen. Niemand anders heeft die keuze in jou plaats gemaakt en niemand anders is daar dan ook verantwoordelijk voor.
Het is belangrijk hierbij stil te staan, want soms lijkt het alsof stiefouders het bestaan van de kinderen eigenlijk niet aanvaarden. Je partner kan daar natuurlijk niks mee.
• Ja, de vader/moeder in hem/haar is al geboren
• Nee, het speelgoed is niet helemaal te bannen
• Ja, je partner heeft dit al een keer meegemaakt
• Nee, dit is niet waar je als kind van droomde
• Ja, waren het maar meisjes in plaats van jongens
• Nee, Kerstmis is niet gemakkelijk
• Ja, waren het maar jongens in plaats van meisjes
• Nee, jij zou niet voor deze manier van opvoeden kiezen
• Ja…
Je ideaalbeeld ziet er ander uit en dat doet pijn. Daar mag je best verdrietig om zijn; dat is heel menselijk. Dit is rouwen. Of je moet je keuze herzien. Je kan je partner vertellen dat je het er moeilijk mee hebt en vragen of hij/zij naar je wil luisteren, maar je kan niet verwachten dat hij of zij de kinderen ongedaan maakt.
3. Liefde is nog steeds een werkwoord
Je bent in dit gezin beland omdat je voor je partner gekozen hebt. Zoals dat ook in gewone relaties het geval is, is het belangrijk dat je tijd en energie investeert in de relatie met je man of vrouw. Samen op stap zonder de kinderen, een wekelijks momentje voor jullie twee, samenzijn en luisteren naar elkaar. Geliefden hechten zich aan elkaar en worden onrustig als er scheurtjes in hun band lijken te verschijnen.
Meer dan in een normaal gezin is het onderhouden van de liefdesband nodig omdat jullie niet de ouders van dezelfde kinderen zijn. De band met je partner bindt je aan dit gezin. De uitdagingen van een nieuw samengesteld gezin zijn veel gemakkelijker te dragen als de liefdesrelatie goed zit.
4. Lik je wonden
We hebben allemaal littekens en gevoelige plekken opgelopen in ons verleden, de ene al wat meer dan de andere. In een samengesteld gezin worden deze gemakkelijk geraakt.
Stel je maar eens voor dat jij gevoelig bent voor ‘erbij horen’, dat je je maar op je gemak voelt als iedereen je graag ziet. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken dat het pijnlijk wordt als je dan met een ex of kinderen geconfronteerd wordt die jou liever zien gaan dan komen, of die jou als de schuldige van het kapotgaan van hun gezin bestempelen. Als je niet oplet ga je meteen in de tegenaanval en dan… tja, dan gaan de poppen pas echt aan het dansen.
Of stel dat je ouders er niet helemaal voor je konden zijn vroeger en het kind in jou zich verlaten heeft gevoeld. Je ontmoette je partner en dat voelde heerlijk omdat je je toen wel gesteund voelde. Maar op het moment dat je partner de ouderrol invult of met aandacht bij zijn of haar kinderen is, voelt het kind in jou zich weer alleen. Of je wordt jaloers als je ziet dat de kinderen krijgen wat jij niet gehad hebt.
Of: als jij vroeger alleen maar erkenning kreeg als je heel hard je best deed en de zorg voor broers of zussen of het huishouden droeg. Als je daardoor alleen maar in staat bent te zorgen in dit speciale gezin zal je snel uitgeput geraken en de andere gezinsleden stilletjes of luidkeels verwijten dat ze ‘nooit’ iets doen. Of omgekeerd: dat jij je maar in je nopjes bent als je zelf de wetten bepaalt. In een samengesteld gezin kom je dan al gauw van een kale kermis thuis.
Het is ok om gevoelige plekken te hebben, maar niet als de gevoelige plekken jou hebben. Een goed samengesteld gezin vraagt dat je vlot kan schakelen naar de volwassen modus.
Het kan erg verbindend zijn om je partner in je oude wonden deelgenoot te maken (ook je partner heeft er), maar de verzorging ervan is je eigen verantwoordelijkheid. Onze partner is ouder van zijn of haar kinderen, niet van het kind in jou.
“Schat, je bent nu bij je kinderen. Wil je straks even de tijd nemen om me vast te pakken? Het doet pijn in mijn hart. Die pijn hoort bij mij, maar ik zou het erg fijn vinden om jou even dicht bij mij te voelen. Wil je dat voor me doen?”
5. Ga verstandig om met je heldere kijk op dit gezin
Net omdat jij een buitenbeentje bent bij dit gezin, kan jij vanaf een grotere afstand kijken naar hoe de anderen met elkaar omgaan. Jouw blik is minder vertroebeld door de liefde waar de andere gezinsleden zich in baden. Noch draag jij de pijn die bij de verwerking van de breuk van hun vorige gezin hoort. Gemakkelijker dan je partner bespeur je zijn of haar loyaliteit aan het vorige gezin of het schuldgevoel dat met de breuk gepaard gaat. Of zie je hoe de kinderen hun ouder – jouw partner – een loer draaien zonder dat die dat in de gaten heeft.
Nu, bij iedereen is het wel wat en dat is ok. Bovendien kan je je partner niet redden.
Wel kan je van meerwaarde zijn als jouw unieke visie serieus genomen wordt. In de praktijk blijkt dat niet zo evident. Want niemand vindt het leuk om van een ander de indruk te krijgen dat ‘ie het niet goed doet.
Dit vergroot de kans dat er naar je geluisterd wordt:
- Kijk altijd eerst naar jezelf en zuiver je blik van eigen grootste filters en emoties: wat zeggen deze over jou?
- Wacht met reageren als er iets lastigs gebeurt. Haal eerst een paar keer diep adem of slaap er een nachtje over.
- Spreek vanuit feiten en geef concrete voorbeelden.
- Spreek vanuit liefde en benoem de liefde van je partner voor zijn of haar kinderen. Geef je conclusies niet als verwijten.
- Als je partner het niet belangrijk vindt, maar jij wel, laat dan weten hoe jij je erbij voelt en wat jouw behoeften zijn. Over jezelf spreken werkt beter dan hem of haar om de oren slaan met jouw analyses.
“Schat, je ex vraagt om de zoveel maanden om de alimentatie te verhogen en jij stemt telkens toe. Ook al gaat het niet om mijn geld, toch heb ik het er moeilijk mee. Ik merk dat ik je minder aantrekkelijk vind als jij naar haar pijpen danst. Kunnen we daar samen eens over praten? ”
Pak je het fout aan, dan krijg je het tegenovergestelde effect van wat je bedoelde: jij wordt gezien als de schuldige, de boze stiefouder die moeilijk doet en roet in het eten strooit.
6. Sta jezelf toe je vuilbak te legen en je batterijen op te laden
Naast een goede relatie met je partner werkt het erg ondersteunend om contact te hebben met andere stiefouders uit je omgeving. Bij hen kan je van tijd je vuilbak even uitkieperen zonder dat je met twee woorden hoeft te spreken.
Hoewel dit geen pasklare oplossing is, kan het wel enorm opluchten. Bovendien relativeren de verhalen van de anderen de jouwe.
Je kan niet al je tijd en energie in dit gezin investeren, dan geef je te veel van jezelf weg. Het is bovendien belangrijk dat je partner ook wel eens iets met zijn of haar kinderen alleen doet. Benut die tijd voor jezelf. Doe leuke dingen en laad je batterijen op.
Op zoek naar harmonie in je samengesteld gezin? Loop je vast in spanningen, relatiestress en opvoedverschillen? Doe dan hier mee met de gratis online masterclass, speciaal voor plusouders >>
(No worries, je bent onzichtbaar en anoniem voor de andere deelnemers!)
7. Print uit en kleef op je koelkast 🙂
Er zijn een aantal dingen die je gewoon moet weten over stiefouderschap:
- Je hoeft niet alle kinderen even graag te zien, maar je kan wel beleefd blijven.
- Val je partner of de andere ouder niet af in de aanwezigheid van de kinderen.
- De ex verdient een plek.
- Als je zelf geen kinderen hebt, koester je misschien nog idealen die niet verenigbaar zijn met de realiteit van het ouderschap. Je hebt niet kunnen groeien in het omgaan met kinderen, maar bent erin gesmeten. Toets af en toe eens met anderen. Bijvoorbeeld met vrienden of collega’s die wel zelf kinderen hebben.
- Hoe lang jullie ook al samen zijn, jullie zullen altijd een samengesteld gezin blijven. Op cruciale momenten zal dat (een beetje) zeer blijven doen.
8. Weet dat jij niet de ouder van de kinderen bent
De kinderen van je partner hebben al twee ouders (ook als de andere ouder gestorven is). Probeer niet hun ouder te zijn, want dat ben je niet. De kinderen kunnen dan de behoefte voelen zich extra loyaal te tonen ten aanzien van de andere ouder of voelen zich niet meer helemaal op hun gemak bij jou, ook al heb jij alleen maar goede bedoelingen.
Jij bent ook niet zomaar ‘het vriendje of vriendinnetje’ van het kind. Jij bent de stiefouder. Dit betekent dat je de nieuwe partner bent van hun ouder. Je beslist mee over de dagelijkse orde en kan – als je daar het mandaat toe krijgt en dat aanneemt – ook iets te betekenen krijgen in grotere thema’s als opvoeding.
9. Leer uit je ergernissen en pijnpunten
Ik ga er van uit dat niemand in wezen slecht is. Ga eens na wat het over jezelf zegt als je je ergert aan de ex, je partner, of de kinderen. Misschien hebben zij eigenschappen die jij niet ontwikkeld of zelfs verbannen hebt? Of misschien spiegelen ze net die trekjes die jij ook hebt maar niet van jezelf wil zien
Wat je zegt ben je zelf, weet je nog?
Wie op deze manier naar de mensen rondom zich kan kijken, kan als mens enorm groeien en zijn of haar persoonlijkheid verrijken.
10. Blijf jezelf
Sommige stiefouders zuchten dat het complex is. Dat is het ook 😉
Maar het doen lukken van een liefdesrelatie in een nieuw samengesteld gezin is echt mogelijk. Neem de bovenstaande tips mee in je achterhoofd én blijf ook gewoon jezelf.
Jij bent een mens. Je kan liefhebben. Je mag fouten maken. Je kan leren. Je hoeft niet perfect te zijn. Je hebt alles in huis om dit gezin een kans te geven. Dus: weel mild voor jezelf én voor je gezinsleden. Zo kunnen jullie er samen iets moois van maken.
Het stiefouderschap is een uitdagende rol met ook mooie kanten. Je bent een bijzondere persoon in het leven van de kinderen en kan misschien op termijn een band met het krijgen die anders is dan die hun ouders met hen hebben. Je wordt dan een meerwaarde in het leven van de kinderen.
Dat is waarom ook wel gesproken wordt van plusouder, bonusouder of cadeau-ouder.
Gratis masterclass
Heb je vragen over je samengesteld gezin? Ervaar je stress of wil je problemen voor zijn? Meld je dan nu aan voor de gratis masterclass van binnenkort! Ik laat je zien hoe een samengesteld gezin werkt!
En geen zorgen, je komt niet in beeld en blijft anoniem voor de andere deelnemers 🙂
Proficiat Cindy, weer een mooie samenvatting van wat mensen in deze situatie kunnen ervaren en hoe je er moet mee leren omgaan. Ik ben een vlotte lezer van je werk en het gaat er in als zoete pap. Als ervaringsdeskundige in de situatie mag ik gelukkig vaststellen dat het bij mij nog vrij vlot verloopt. Veel ligt bij jezelf en hoe je jezelf opensteld voor deze in vele gevallen allemaal nieuwe ervaringen en gevoelens die op je afkomen. Nu wacht ik om jouw ultieme blog te lezen in de toekomst…. 10 tips voor nieuwe partners die beide zowel biologische ouder als stiefouder zijn, 😉 groetjes en nog veel succes met je werk
Beste Luc,
Dank je wel voor je fijne reactie. Die 10 tips die jij voorstelt zullen toch niet voor binnenkort zijn hoor 🙂 Ik werk momenteel aan tien tips voor het omgaan met kinderen en ben ook aan het broeden op tips rond het concreet oplossen van problemen als partners. Hopelijk ook zoete pap voor jou 🙂
Veel succes met je gezin verder!
groetjes,
Cindy
Mijn vriend heeft vier dochters, ik heb zelf geen kinderen. Zelf ben ik kind van gescheiden ouders die tot mijn vaders dood zijn blijven vechten. Mijn vriend en ik hebben een moeilijke periode gehad mede door de kinderen, maar nu gaat het vlot. Ik herken veel in je tips, het is een evenwichtsoefening van elke dag, maar wel de moeite waard! Een echte uitdaging is volgens mij om vrouwen te bereiken en helpen zoals mijn moeder en de ex van mijn vriend, die beweren dat hun leven in het teken staat van hun kinderen, maar vooral gedreven worden door wraak op hun ex, ook al is dit juist nadelig voor hun kinderen. Hoe bereik je die mensen om in therapie te gaan en hun gedrag te veranderen? Bestaat er een boek dat het verschil uitlegt tussen een partnerrelatie en een ouder-kindrelatie en het belang voor kinderen van loyaliteit tegenover beide ouders, zodat ze niet moeten kiezen?
Beste Amelie,
Wat fijn dat je op deze blog je ervaring deelt. Ik vind het erg helpend voor de bezoekers van deze website, dat ze niet enkel van mij horen dat veranderen echt kan en dat het inderdaad de moeite waard is om de spanningen die er zijn in de ogen te kijken. Dankje wel!
Wat betreft je vragen:
– mensen bereiken om in therapie te gaan: dat is een moeilijke. Dat kan je eigenlijk niet. De keuze om in therapie te gaan maakt ieder voor zichzelf. Gedwongen therapie werkt niet, toch niet therapie die gaat over onderwerpen als deze. Het enige wat je kan doen als toeschouwer is een keer vermelden dat therapie nuttig zou zijn, en verder leren je eigen lot te dragen. Dat is niet altijd een gemakkelijke opdracht, zeker niet in gezinssituaties waar je van je stiefkinderen begint te houden.
– boek: ik raad je het boek ‘Ik wil mama en papa, allebei’ aan van Ludo Driesen. Een ander boek waar ik aan denk gaat niet per se over scheiding, maar wel over loyaliteiten en loyaliteitsconflicten: ‘De liefdesladder’ geschreven door Van den Eerenbeemt. Een boek over het verschil tussen partnerrelatie en ouder-kind: ik ken niet eentje dat specifiek daarover gaat, mogelijk vind je de uitleg in de beide boeken die ik hier vernoemd heb.
Amelie, ik wens je nog veel succes en geluk in je gezin! Reacties op de boekentips of op andere zaken zijn altijd welkom!
Hartelijke groet,
Cindy
Ik wilde gewoon even kwijt dat het inderdaad niet altijd gemakkelijk is… M’n man en ik zijn al 12 jaren samen en het gaat wel goed, maar mijn probleem is vooral dat zijn ex al die tijd al roet in het eten gooit. Wij laten haar met rust, maar wat we al allemaal hebben moeten slikken, is te veel om te beschrijven. Ik ben eigenlijk bang voor haar.. Wij moeten altijd het meeste verstand gebruiken en zwijgen…Ondertussen is mijn stiefdochter bij ons komen wonen, uit haar eigen vrije wil en dat wordt niet in dank afgenomen.. Het zit zo complex in elkaar dat ik soms door het bos de bomen niet meer zie…Angst is voor mij echt een slechte raadgever..
Inge, ik denk dat het wel positief is dat je van jezelf weet dat angst een slechts raadgever is. Het is niet gemakkelijk om met dit soort situaties om te gaan. Afgrenzen is heel belangrijk.
Verder helpt het ook om heel goed in je oren te knopen dat niemand jullie gezin kan kapot maken zolang de band tussen jou en je partner goed is.
Ik wens je veel sterkte. Mocht je mijn hulp nodig hebben, laat dan maar iets weten.
groetjes,
Cindy
Ik kan me wel vinden in het verhaal van Inge.
Wij wonen nog maar just samen en intussen stapelen de problemen op voor mijn vriend, maar ook voor zijn kinderen daardoor.
Ik ben niet bang voor haar, maar ik wil niet dat de kinderen zien dat het escaleert doordat zijn ex zich niet gedraagt, en het hun trauma’s geeft die voor altijd bij ze blijven.
Het is erg moelijk voor ons en voor mij om af te grenzen omdat wij willen dat de kinderen nog graag hem willen zien en bij hem komen en zijn familie.
We hebben afgesproken dat ik mij in in het begin meer op de achtergrond houd, maar zo kunnen ze niet echt aan me wennen.
Ik wil ook dat zijn familie en grootouders ze regelmatig zien, maar als ik er bij zou zijn, weigeren ze te komen en dat zijn chantagemiddellen van de dag.
Groetjes
Mona
Hallo Cindy,
Eindelijk de juiste! Compliment! Ervaring met 32 jaar stiefouderschap. Het valt echt niet mee, dus alle steun en bevestiging is welkom.
Aan allen die deze site ook bezoeken, houd vol!
Vriendelijke groet,
Brigetta
Cindy,
Ik vind stiefouder zijn nog veel veel moeilijker dan ‘maar ouder’ zijn. Ik heb het gevoel dat mijn stiefkinderen enkel datgene zien wat ik niet doe en nooit datgene wat ik wel doe!
Ik heb mijn stiefzoon leren fietsen, geholpen bij het leren lezen, ga hen ophalen aan school, neem hen mee op vakantie zonder hun papa wel samen met mijn eigen kinderen, breng hen overal heen (hobby’s, feestjes,…) teken iedere dag de agenda, teken hun toetsen,…en toch worden er enkel en alleen maar leugens verteld over mij. Het gaat niet zo maar wat over kleinigheden, neen, er wordt gezegd dat ik fysiek geweld gebruik en dat is echt heel zwaar om dragen. Het zijn groffe leugens die enorm veel pijn doen. Mijn vriend gelooft mij wel maar hierdoor heeft mijn stiefzoon nu gekozen om voltijds bij zijn moeder te wonen, met een enorm gemis van mijn partner als gevolg. Mijn stiefzoon wil zijn vader nog wel zien maar hij bepaalt de plaats en het tijdstip. Ik heb het daar heel moeilijk mee, hij wil alles bepalen en mijn vriend gaat daar soms in mee enkel en alleen al omdat hij zijn zoon zo mist! Dit kan toch geen juiste manier zijn. Het grote probleem is ook dat mijn vriend zijn ex enkel en alleen haar zoon gelooft en die is zo manipulatief dat hij er telkens nog een schepje bovenop doet. Ze steekt gewoon alles in de doofpot. Mijn stiefzoon is al enkele keren op gesprek geweest bij een kinderpsychologe en die zegt ook dat hij heel goed weet waar hij mee bezig is en enorm manipulatief is maar toch wil moeder dit niet zien. Wat kan ik doen om goed te doen. Ik mis hem echt niet maar ik ben het beu om het slachtoffer te zijn. Ik word aanzien als diegene die er voor gezorgd heeft dat er weinig of geen contact meer is tussen vader en zoon en zelfs mijn vriend zijn familie gelooft wat mijn stiefzoon en zijn moeder beweren. Wat zij kennen hen al langer. Wij zijn nu een vijftal jaar samen en ik weet het soms niet meer…..zonder hem gaat alles prima, we hebben samen nog andere kinderen, 3 van mijzelf en nog een stiefdochter en met hen verloopt alles prima. Die maken nooit ruzie en komen super goed overeen maar vanaf mijn stiefzoon er is is het gedaan met de rust. Hij zet iedereen tegen elkaar op en helpt nooit met iets. Hij wil geld krijgen om iets te doen, anders doet hij het niet. Hij krijgt bij moeder namelijk geld als hij zijn vuile was in de linnenmand doet of helpt bij het afruimen,… Ik weiger om daar aan toe te geven, waar eindigt dat???? Ik vind dat dagdagelijkse dingen en ze hoeven daarvoor geen geld te krijgen maar doet hij of hij het niet ziet dat we de tafel aan het zetten of afruimen zijn en als we het vragen dat blaast en zucht hij ….het is echt beter dat hij niet komt maar ik vind het zo erg voor mijn vriend. De andere kinderen missen hem niet en ook zijn eigen zus vindt het wel goed dat ze eens een week zonder hem is. Hoe kunnen wij dit opgelost krijgen? Ik kan echt alle hulp gebruiken want ik ben echt ten einde raad!
Dag Veerle,
De gevoelens die je beschrijft zijn erg herkenbaar. Bedankt om het hier zo open en bloot weer te geven.
Je vraagt hoe ‘wij’ dit opgelost krijgen. In je vraag zit het antwoord, in het ‘wij’. Dit is iets wat je samen moet doen, omdat jij niet alleen ten machte bent. Jij en je vriend staan aan het stuur van jullie gezin, als je hem er niet bij betrekt zal het je niet lukken. Komt deze situatie niet tussen jullie te staan? Of pas jij je telkens aan, zodat je een mogelijk conflict tussen jullie uit de weg gaat?
Zoals je het beschrijft is het de stiefzoon die de touwtjes in handen heeft. In de begeleiding met de kinderpsycholoog zou het nuttig zijn om de betekenis van zijn gedrag te achterhalen. Met de andere kinderen loopt het immers prima, zeg je. Dus het zou heel betekenisvol zijn om de functie van zijn ‘manipulatief’ gedrag te begrijpen. Waarom doet hij wat hij doet? Het zou kunnen dat er loyaliteit naar zijn moeder speelt, dat hij voor haar zorgt door het jou moeilijk te maken. Uit je mail heb ik daar te weinig info over en misschien heb jij daar zelf ook te weinig zicht op.
Stel dat je stiefzoon inderdaad bij de moeder woont uit zorg voor haar… dan betekent dit dat er een verstrikking is waar jij niets aan kan doen, ook al doe je nog meer je best (wat je volgens mij niet kan, je hebt denk ik al alles gegeven). Een kind met de touwtjes in handen betekent dat de ouders moeten kijken naar hoe het komt dat zij de touwtjes uit handen hebben gegeven. In het beste geval samen. Maar helaas is het in de praktijk zo dat dit soort situaties net bij vechtscheidingen voorkomen, geen idee of dat het geval is?
Het feit dat de ex-schoonfamilie jou ook de schuld geeft (lees ik dat goed?), doet me verder ook aan een loyaliteitsconflict denken. Blijkbaar is er een zondebok nodig. Hoe je hier mee omgaat: door het je niet aan te trekken. Het zegt iets over hen, niet over jou. In de praktijk makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik maar al te goed. Mindfulness-achtige vaardigheden helpen je daarbij.
Halverwege de mail vraag je je ook af ‘wat kan ik goed om goed te doen?’. Niets, je hebt al heel veel gedaan. Goed doen zou dan betekenen dat je meer bij jezelf komt, je begint af te vragen hoe het komt dat je al zoveel gegeven hebt (ik heb in ieder geval dat je vriend je hier erkenning voor geeft). Dit geven is op termijn niet houdbaar, ik denk dat je nu op je eigen grens aan het botsen bent.
Je vriend heeft ook iets te doen met zijn schuldgevoel. Het zou kunnen dat hij daarom de touwtjes uit handen geeft. Dat is schrijnend voor de kinderen: geen grenzen meer geven aan je kind is een vorm van verwaarlozing. Nu stel ik het even cru, want ik besef heel goed dat schuldgevoelens veel voorkomen bij scheiding en ook heel menselijk zijn. Maar een schuldgevoel hebben is iets anders dan je erdoor te laten leiden.
Veerle, ik wens je heel veel goede moed om jullie situatie samen met je partner aan te pakken. Je kan bij mij terecht voor individuele begeleiding of relatiebegeleiding. In eerste instantie raad ik relatiebegeleiding aan: jullie zijn samen verantwoordelijk voor het slagen van je gezin.
Hartelijke groet,
Cindy Schepers
Mijn vriend en ik zijn reeds een jaar samen.
In het begin was het allemaal rozengeur en maneschijn.
” Ik kan de wereld aan “. Onze vorige relaties zijn allebei stukgelopen omwille van bedrog. Ik merk dat dit nog steeds heel gevoelig ligt.
Hij heeft een dochtertje van 3 en in het begin leek het allemaal heel fijn en ontspannen.
Ik voel dat ik dit duidelijk heb onderschat en dat ik na een jaar ontnuchterd word en geconfronteerd word met de realiteit.
Niet een kleine spruit van 3, 1x in de week zien maar 3x.
De beslissingen die genomen worden, de dochter die telkens mag beslissen welke kant we opstappen, wie er eerst van de trap gaat, wie er koffie zet en huilt om iets gedaan te krijgen.
Ik merk aan mezelf dat ik mijn grens hierbij soms heb bereikt en hier erg gefrustreerd door geraak. Ook omdat mijn vriend in alles toestemt en ik merk dat hij de scheiding heel erg vindt voor zijn kind.
Ik weet niet hoe ik hiermee kan omgaan???
Loslaten, me emotioneel er minder bij betrekken???
Maar hoe doe ik dat….
Tenslotte ben ik jong en wil ik genieten en me hierover geen zorgen maken….
Gr Sarah.
Beste Sarah,
Dit is niet iets wat je alleen kan oplossen. Je hebt samen met je vriend te bespreken wat het met je doet. Anders geraak je hoe langer gefrustreerd en komt het sowieso tussen jullie te staan.
Kan je met hem bespreken dat je dit zo moeilijk vindt? Of ontstaat er dan hevige ruzie?
Veel sterkte.
Cindy
Hallo,
Wij hebben nu een anderhalf jaar een relatie, een super relatie! Hij heeft 2 meisjes en ik 1 jongen. In begin hebben we besloten water in onze wijn te doen betreft opvoeding, hij ging strenger zijn en ik milder. Dat ging goed tot we op reis gingen, zijn kinderen zijn pestkoppen en hij ziet het niet. Ze hebben plezier dat we kibbelen en nog meer plezier als ik iets verbied en hij toegeeft. Versta niet hoe hij ineens op zijn kop laat zitten door zijn dochters. Uiteindelijk heeft hij de laatste dagen tegen mij niet meer gesproken en zich enkel op zijn meisjes gefocust (die waren super blij). Zijn uitleg nadien “ze frustreren je zo dat ik ze uit je buurt wou houden, voor jou”. Dit voelt echt als het begin van t einde. Wat een voorbeeld voor mijn zoon die ik altijd alleen heb opgevoed!
Gr Chrisje
Blijkbaar ben ik niet alleen, ben meer dan een jaar samen met mijn vriend, we wonen tien maanden samen, hij heeft twee dochters waarvan 1 gehandicapt is en een zoon, ik heb 1 zoon. De kinderen gaan goed samen, maar wij als koppel dat gaat slechter en slechter. Ik ben een zorgtype… Wil in alles helpen, maar dat word niet altijd in dank af genomen. Hij doet alles goed, en ik doe alles mis, zijn kinderen staan op de eerste plaats, bij mij ook wel, maar ik maak daar geen punt van, als er iets is verwijt hij ‘je weet de kinderen zien u niet meer graag’. Ja dan stopt alles….. Praten doet hij niet, ik ben wel een prater… Dat bitst al. Ik weet het niet meer… Dacht al eens met iemand gaan praten. pppffff niet gemakkelijk
Mijn man en ik zijn 5 jaar samen. Toen we verliefd werden zat hij midden in een vechtscheiding met heel veel opstook van de kinderen door de expartner en haar familie. De regeling in eerste instantie was dat we elke 14dagen de kinderen bij ons zouden hebben. Een half jaar later hadden we de kinderen fulltime door het overlijden van de ex partner. Hetgeen zeer tegen de zin was van de familie. Hun insinuaties, opmerkingen ed naar de kinderen toe maakten dat wat begon als een zeer hecht gezin met plaats voor hun rouw(waarmee ze nb niet bij de familie terecht konden wat ook kwaad bloed zette bij de familie) werd een regelrechte OORLOGSZONE bij momenten; mijn opvoedingsvisie haaks op hun opvoeding (ook al delen mijn partner en ik dezelfde mening hierover), gebrek aan respect voor anderen(lees: agenda’s vol opmerkingen, opvolgkaarten, tot schorsing toe), naar hun en andermans spullen en naar mij toe, continu uitdagend/provocerend gedrag en trachten een wig te drijven in onze relatie opdat papa weer helemaal hen zou toekomen en manipulatief naar hem toe(iets waar hij totaal blind voor is). Als plusmama is de zorg grotendeels voor mij daarenboven is mijn partner vaak afwezig tijdens de week. 1 kind is dan ook op internaat (net zoals dat was voor de echtscheiding want de ex partner kon het ook niet aan, en wij hebben het geprobeerd maar te vergeefs) Praten hierover met mijn man is heel moeilijk (ja het is zo’n echte man :-s) En als dat dan toch lukt, heb ik mijn ei gelegd en blijft het daarbij want hij voelt zich totaal machteloos en verdeeld t’s 2 kampen. De barsten in onze relatie worden steeds duidelijker, dat maakt me bang en maakt me bang voor ons kind. Komt daar inmiddels ook nog eens de tsskomst van de 3 “betrokken” ouders bij en het hek is van de dam natuurlijk. Ik ben zeker een van die personen die zegt had ik het geweten, ik had er nooit aan begonnen onder 1 dak. Hoe graag ik mijn partner ook zie.
Mijn vriend heeft een zoon van 13 en een hele knappe ex vrouw. Zij vliegt als stewardess over de wereld en is daarnaast succesvol als ondernemer. Mijn vriend heeft haar hoog zitten en neemt het bijna altijd voor haar op. Dit irriteert mij erg. Ik vind dat hij wel strenger mag zijn, zijn zoon krijgt vaak z’n zin maar hij lacht dat weg en vindt dat juist een sterke eigenschap. Ik heb meerdere relaties via internet gehad en heb het gevoel dat ik slechs een tussenstationnetje ben. Leuk voor erbij, maar het respect en de echte liefde ontbreekt. Ik ben slechts goed voor opvulling van de leegte en het schoonmaken of onkruid weghalen. De ex hoeft maar een kik te geven of mijn vriend staat voor haar klaar. Moeilijk, want een oude vrijster worden wil ik ook niet. Liefs, Anne
Mijn vriend en ik zijn al 4 jaar samen. Voordat alles begon, was er enorme aantrekkingskracht. Het enige dat hem tegen hield waren mijn kinderen. Hij wou niet echt een relatie beginnen met mij. Maar hij bleef teugkomen. Ondertussen zijn we 4 jaar samen. Hij woont bij ons in en heeft al heel veel voor mijn kinderen gedaan. Wat ik wel merk is dat hij geen band heeft met mijn zoon (10j), helemaal niets. En mijn zoon kan nooit iets goed doen voor hem. Wanneer ik een cadeautje wil kopen voor mijn zoon, vindt hij dat niet nodig. Volgens hem verdient mijn zoon dit allemaal niet. Natuurlijk, kwetst dit me keer na keer en denk ik er aan om de relatie te verbreken. Er is me al verteld geweest geduld te hebben hiermee. Op een dag zijn de kinderen het huis uit en zal dit allemaal voorbij zijn. Maar ik weet niet of ik zo lang kan wachten. Ik heb nooit verwacht noch gevraagd om van mijn kinderen te houden, maar ook niet om te haten. Wat gedaan?
grtjs, Kathleen.
Beste Kathleen,
Ik denk dat hier maar 1 oplossing is. En dat is je vriend duidelijk maken wat het voor jou betekent dat hij je zoon geen plaats geeft. Dat dat jou rechtstreeks raakt. Ik vrees dat als jullie daar niks aan doen, dat dit tussen jullie komt te staan en jullie relatie (de relatie tussen jou en je vriend) aantast.
Geraken jullie hier zelf niet uit, neem dan contact met me op.
Goede moed,
Cindy
Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik ben 12 jaar geleden gescheiden en heb uit dit huwelijk 2 jongens. De papa heeft enkel oog voor de jongste (13 jaar) en dit is dan ook een probleem omdat hij denkt dat hij alles kan. Hierdoor ben ik de moeilijke mama.
Het is allemaal erger geworden toen ik mijn huidige vriend leerde kennen (8 jaar geleden) die ook al 4 kinderen heeft en een moeilijke ex. Onze kinderen komen allemaal samen week om week bij ons en mijn jongste zoon gebruikt elk excuus om maar niet bij me te moeten komen.
Na veel verdriet heb ik beslist om hem dan maar zijn zin te geven en hem enkel 2 weekends per maand te laten komen. Maar mijn ex man heeft geen enkel gezag en mijn zoon zijn school moest hieronder enorm lijden. Uiteindelijk heb ik dan de beslissing genomen om hem op internaat te zetten. Zijn punten zijn nu veel beter maar regelmatig krijg ik van die boze smsen of telefoons waar hij niet stopt met huilen en steeds zecht dat hij daar niet graag is en terug nar huis wil. Hiervoor gebruikt hij alles wat hij kan om me emotioneel klein te krijgen. Steeds weer breekt hij mijn hart. Samen met mijn vriend hebben we een zoontje van 3 en met hem kan hij heel goed opschieten. Ook dit gebruikt hij door bijvoorbeeld te zeggen dat hij hem zo mist.
Momenteel is het zo moeilijk bij ons omdat we dan ook nog eens met de pubers zitten onze kinderen zijn namelijk 22,15,14,13,12,9,3. Steeds zijn we op zoek naar onszelf en steeds is het een strijd tussen ons of tussen een van ons en de kinderen. Wat is goed en wat is er niet goed ?
Het enige wat we kunnen is proberen om een goede oplossing te zoeken. Zoals ik nu opnieuw moet uitmaken of ik mijn jongste uit het internaat haal en opnieuw bij zijn vader laat; terwijl ik goed weet dat dit niet de beste beslissing is voor zijn punten op school.
Iemand raad?
Beste Lina,
Het lijkt me niet gemakkelijk om zo het gezin te runnen waarin jij woont. Ik meen twee soorten problemen te herkennen in je vraag:
– de relatie met je zoon (en daarmee ook de relatie met je ex-man)
– de moeilijkheden van leven in een nieuw samengesteld gezin, met kinderen met verschillende leeftijden en het getouwtrek dat daarbij hoort.
Ik raad je aan om professionele hulp te zoeken voor de relatie met je zoon en ex-man. Ik denk dan aan een gezinstherapeut. Je zit in een driehoeksverhouding met zowel je ex als met je zoon. Vermoedelijk gaat dit om de relatie tussen jou en je ex, die uitgespeeld wordt via jullie zoon. En waarvan jullie zoon de grootste dupe is. Al begrijp ik heel goed dat het voor jou of zelfs je ex-man ook niet gemakkelijk is.
Voor je tweede vraagstuk – hoe ga ik om met de strijd tussen ons en de kinderen – kan je bij mij terecht.
Ik wens je het beste,
Cindy
Ik ben nu 2,5 jaar getrouwd met een man die al eerder getrouwd is geweest en een kind heeft van 5 jaar.
Toen ik mijn partner leerder kennen was alles goed, ik was niet jaloers en accepteerde zijn zoontje erg goed. Hij kwam elk weekend op bezoek bij ons ik had zelf nog geen kinderen met mijn partner. Zijn ex maakte ons het leven zuur door elke keer moeilijk te doen over de omgangsregeling. Ik merkte dat mijn partner zich erg liet beïnvloeden door haar doordat hij bang leek te zijn voor zijn ex. Ze hoefde maar een reden hebben om te zeuren en ze stuurde weer oneindig smsjes.
Ik werd zwanger en alles was ok, maar toen de ex van mijn partner wist dat ik zwanger was werd ze nog moeilijker ze was natuurlijk bang dat haar zoontje niet meer de volledige aandacht zou krijgen. Toen ons kindje werd geboren mocht mijn partner zijn zoontje een tijdje niet zien. Ik vond het erg vervelend voor mijn partner.
Toen kreeg mijn partner een smsje van zijn ex met het bericht ze het erg vond voor haar zoontje dat zijn vader niet genoeg aandacht voor hem zou hebben omdat er een ander kind is. Mijn partner maakte een grote fout en stuurde haar het volgend bericht; wie er ook na ons zoontje komt hij zal altijd mijn nummer 1 blijven!
Toen ik dit bericht had gelezen vond ik het erg pijnlijk en hebben we daar veel ruzie over gehad, mijn partner gaf aan erg veel spijt te hebben dat hij dat smsje had gestuurd.
Sindsdien krijg ik het gevoel bij alles wat zijn ex partner zegt of vraagt hij dat meteen doet. Ik denk dat hij zich erg snel laat beïnvloeden door haar, al zegt hij van niet.
We hebben nu problemen in ons huwelijk doordat ik jaloers word en mijzelf ga vergelijken met zijn ex. Ik begin aardig paranoide te worden en ik merk dat het ons huwelijk geen goed doet.
Ik wil zo graag dat mijn partner begrijpt waarom ik zo reageer en hoe ik me voel.
hallo Cindy
hier en daar vind ik herkenning. En ik ga ook aan de slag gaan met die tips. Alleen …hoe moet ik met het volgende omgaan:
ik heb drie kinderen en mijn vriend 1 kind. We hebben een relatie van 5 jaar, we wonen 4,5 jaar samen maar we hebben ons” ups and “downs toch al wel gehad, zeker omtrent de kinderen en vooral rondom zijn zoon . Mijn kinderen zijn constant bij ons en van hem om de 14 dagen een weekend. Mijn jongste is 11 en zijn zoon 12 jaar. Op het eerste gezicht zijn het de beste vrienden en trekken ze ook altijd met elkaar op. Maar mijn jongste is bij zijn aanwezigheid helemaal anders, in negatieve zin. Emotioneel, boos, brutaal, zonder redenen zijn broers uitschelden. Een ritueel dat om de 14 dagen terug komt. En het lijkt geen gedachten, mijn vriend bevestigt dit en de omgeving ook. Het lijkt of mijn jongste bewust of onbewust wordt beinvloed. We zijn met de jongens ook al in therapie geweest, apart wel te verstaan,maar niets lijkt te helpen. Weet jij misschien waar het probleem ligt, bij mijn zoon of stiefzoon? En hoe kunnen we dit oplossen? 🙁
Dag Debby,
Helaas kan ik je niet helpen. Om echt advies te kunnen geven zou een uitgebreide intake nodig zijn.
Je schrijft dat ze elk apart in therapie geweest zijn. Maar wat als het probleem tussen hen ligt – dus niet bij 1 van beiden – of in het geheel van het gezin en hun gedrag te zien is als een symptoom van het geheel?
Ik zou gezinstherapie aanbevelen daarom. Veel succes! Cindy
Hoi, Mag ik hier even mijn verhaal kwijt, kan iemand een beetje tips geven?
Wat als vader en dochter van 22 samen een heel sterke band hebben? Ik kom er niet tussen en laat hen de vrijheid. Maar wat als een 22- jarige dan ook nog eens jaloers is en alles in het werk stelt om papa’s geluk in de weg te staan?
De dochter werkt, heeft een vriend maar is heel manipulatief, ze is heel lief tegen mij, vertelt dingen over haar werk, praat heel veel. Achter mijn rug belt ze op haar kamer naar papa die op weg is naar huis om te zeggen dat ze het kostbeu is en dat het hoog tijd is dat hij een advokaat inschakelt om ervoor te zorgen dat ik en mijn zoon van 14 ergens anders moeten gaan wonen.
Hij gaat daar gewoon met akkoord? hij wil wel de relatie met mij behouden maar ik moet ergens anders gaan wonen………….. omdat er een van 22 haar papa niet voor haar alleen kan hebben? Is dit nog normaal? Ik kan er met hem niet over spreken want hij vindt dat de dochter gelijk heeft, waar gaat dit naartoe?
Zijn er nog personen die dit ervaren of is er iemand die me kan vertellen hoe ik ermee om moet? Alles gebeurt zonder dat ik het weet en kom er dan pas later achter……… Ik weet het even niet meer
dank je ,Nathalie
Dag Nathalie,
Als de band van een ouder met zijn kind in concurrentie komt met die tussen de ouder en de stiefouder- om wat voor reden ook – dan kan ik me voorstellen dat het helemaal niet gemakkelijk is om rustig te blijven en je goed te voelen. Ik kan je helaas niet zomaar een stap 1, 2, 3 -tip geven, omdat het uit je verhaal bij mij overkomt dat er enkele serieuze verstrikkingen in jullie gezin zijn. Wat er in ieder geval nodig is – dat kan ik je wel meegeven – is: zodanig kunnen praten met je partner dat jullie elkaars pijn begrijpen en van daaruit tot enkele cruciale afspraken komen. Geraak je hier niet op jezelf uit, neem dan contact met me op voor een afspraak. Heel veel goede moed, Cindy Schepers
Beste Cindy,
Mijn partner en ik zijn ondertussen 8 jaar samen. Ik ben dus al 8 jaar plusmama van een meisje dat volgende maand 11 wordt. Samen hebben mijn partner en ik nog een dochtertje van 4,5.
Ik heb altijd geweten dat mijn partner een rugzakje bij zich droeg dat hij onmogelijk kon losmaken. Wou ik de man, dan moest ik er het rugzakje bijnemen, voor altijd. En ik heb dat van dag 1 altijd gewild. Nu, 8 jaar later, wil ik dat nog steeds, ik zie mijn stiefdochter graag, maar ik merk wel dat ik met een aantal zaken zit, die ik moeilijker kan plaatsen dan vroeger (het wordt ook een pubertje, dat mag ik niet vergeten!). Ik sprak er gisteren over met mijn partner dat ik op een moment gekomen ben dat een gesprek met “lotgenoten” mij wel eens deugd zou doen, al is het maar om enkele ervaringen te wisselen en te relativeren. 5 minuten later schoof hij me deze site onder de neus en wat een revelatie!
De herkenbaarheid is zoooo groot, het is ongelofelijk hoe de dingen hier verwoord worden. Anders dan in vele verhalen, moet ik zeggen dat ik altijd een plaats gekregen heb van mijn partner en altijd gerespecteerd geweest ben door mijn partner (uiteraard met vallen en opstaan, want een gescheiden vader is ook een gekwetste ziel en iemand toelaten die een nieuwe rol opneemt tov zijn kind is niet makkelijk) in mijn rol naar zijn dochter toe. Hij wist ook dat als dat niet zo was, wij geen toekomst konden hebben. Ik voel me gesteund en gehoord (uiteraard zijn er altijd schoonheidsfoutjes, maar die zijn bespreekbaar). Als ik alle 10 puntjes lees, dan kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat ik goed bezig ben! En dat is ook eens fijn om te lezen. Het is niet altijd gemakkelijk en het is ook al eens door mij hoofd geflitst hoe het geweest zou zijn was mijn partner nog geen vader geweest. Dan had ik wellicht zelf nog een 2e kindje en was ons huis wat rustiger geweest en dan zouden de zaken misschien nog meer verlopen zijn zoals ik het wou. Maar dan had ik ook geen zo’n vrolijke meid in ons huis rondlopen die me als ze op kamp gaat, steevast ook een briefje schrijft hoe graag ze me ziet, die me knuffelt en me zelf de hand reikt als ze ziet dat het eventjes niet gaat, die ons tot tranens toe entertaint als ze weer eens uit de bol gaat. Zij heeft van mij een beter mens gemaakt en laat me zien waar het om gaat in het leven. Onbaatzuchtig zijn, leren fouten maken en daar ok mee zijn, relativeren en haar enthousiasme werkt zo aanstekelijk. Als ik haar in de tuin gelukkig zie worden van een vlinder die passeert, haar helderblauwe ogen zie oplichten als de eerste sneeuwvlokken vallen, als ze samen kampen aan het bouwen is met haar kleine zusje, haar leert fietsen, haar in bad steekt, …. dan weet ik dat ik de juiste keuze gemaakt heb. En de moeilijke momentjes, die neem ik er bij…. Alles begint bij jezelf en hier heb ik gelezen dat je niet perfect kan zijn. Ook stiefouders mogen hun zwakte hebben, mogen het soms allemaal eventjes niet meer zien zitten, mogen het complex noemen zonder zich schuldig te voelen. Het is niet evident en ik kan me voorstellen dat bij vele lotgenoten, ondanks de goeie intenties, er heel veel factoren zijn die het minder gemakkelijk maken, de ex in de eerste plaats. Maar het kan ook mooi zijn, als je maar juiste verwachtingen schept en beseft dat je nooit de ouder kunt vervangen, je kunt alleen het beste van jezelf geven en vrede nemen met die plek.
Veel succes aan alle stiefouders die hier aan deelnemen!
Beste Jantiene,
Dank je wel om een stukje jouw verhaal te delen. Ik word er helemaal blij van!
Ik denk dat heel wat stief/plusouders hier veel uit kunnen leren. Ik wens ook jou veel succes in je gezin, in de goede tijden, maar ook in de soms wat moeilijkere tijden waarin de schoonheidsfoutjes – zoals je dat zo mooi noemt – op de voorgrond lijken te staan. Hartelijke groet,
Cindy Schepers
Dag Cindy,
5 jaar geleden vielen zowel mijn nieuwe partner als ik als een blok voor elkaar en nog steeds. De relatie met mijn vorige partner was enkel nog een vriendschappelijke. Uit mijn vorige relatie heb ik een dochter, ze is nu 12 jaar. Mijn man zat op dat moment in een vechtscheiding, mocht zijn kinderen niet meer zien, ex in rolstoel, speelde alle troeven voor de rechtbank uit etc.
Nu 5 jaar later zijn de drie kids hier week om week. Op zich kan ik niet zeggen dat het slecht gaat. Mij dochter voelt zich thuis bij ons. De oudste zoon van mijn man is 11 en de jongste 9 jaar. De oudste is naar beide ouders toe zeer loyaal. Hij begrijpt ondertussen (ook lange weg afgelegd) de verschillen in opvoeding, kan hiermee leven. De jongste is op dit moment degene die me zorgen baart. Zijn gedrag op school begint zeer negatief te worden. Bij ons durft hij zichzelf niet helemaal te laten zien en vertoont hij wenselijk gedrag dat grenst aan het geniepige. Hij kan dit namelijk niet volhouden en gaat dan liegen. Mijn man wil dit niet zien. Ik ben ervan overtuigd dat hij zich bij ons niet goed voelt, dat hij zichzelf niet kan zijn. Persoonlijk voel ik me ook erg afgewezen door hem. Alle inspanningen en zorg verbetert niets. Verwacht ik teveel van hem? Zijn moeder verwent hen op materieel vlak, maakt het hen zo gemakkelijk mogelijk, ze moeten niets. Bij ons zijn er redelijk wat huisregels. We zij dan ook werkende ouders met heel wat minder tijd. Zijn houding in huis creëert veel onrust en spanning. Op dit moment vind ik geen rust meer in huis als de kinderen er zijn. Hiervoor ben ik echt kwaad op mezelf, ik vind dat ze beter verdienen. Natuurlijk is de passief agressieve houding van de ex ook steeds aanwezig. Ze wil ons het gevoel geven slechte ouders te zijn en verheft zichzelf. ouders van klasgenootjes gaan hier volledig in mee … Wij vragen bvb wel kinderen om te komen spelen, maar ze worden niet bij hen gevraagd op het moment dat ze bij ons zijn …
Mijn man neemt een sterke functie op in het gezin, is absoluut niet bang van de ex. Ik blijkbaar wel …
Ik weet niet goed wat doen op dit moment. Ik denk dat ik teveel hooi op mijn vork genomen heb en zal moeten loslaten, maar dat is zo moeilijk.
Beetje lang verhaal, hopelijk een beetje duidelijk.
Alvast bedankt om mijn verhaal te mogen doen.
Groetjes,
Ann
ik heb een relatie met een man die 3 kids heeft, ik heb zelf ook 1 zoon. Zijn zoon wil echt niks te maken hebben met mij en dat verpest de sfeer thuis enorm. Hij houdt zijn vader telkens in de gaten zodat hij niet in mijn buurt komt. Ik word er echt gek van. Zijn vader vindt het maar zielig. de 2 meiden en mijn zoon huppelen door het huis, hebben er totaal geen probleem mee.
Kunnen jullie mij adviseren of goede boeken adviseren met veel tips?
Beste Lia,
Bedankt voor je reactie. Het is niet gemakkelijk een gezin op te bouwen als je meemaakt wat jij beschrijft. In mijn werk staat het uitbouwen van de relaties in het nieuw samengesteld gezin centraal. Dat is zeker nodig als je stiefzoon in de modus zit van waaruit hij niets met jullie gezin te maken wil hebben. Ik heb hier echter geen kant en klare tips voor, omdat zijn gedrag verschillende oorzaken kan hebben en dus ook de manier waarop je daar mee omgaat. Met advies kom je er meestal niet, hier is echte relatiebegeleiding in nodig in combinatie met concrete communicatie. Wil je je graag door mij laten begeleiden, neem dan even contact met me op. Veel succes! Cindy
Hi Cindy,
Toch prettig te lezen, dat er veel situaties zijn en dat mijn situatie herkenbaar is in andere verhalen.
Alleen denk ik dat mijn situatie toch verschilt van de andere omdat het bij mij echt gaat om de ex partner ipv de stief kinderen.
Ik heb nu bijna drie jaar een relatie met een geweldige man en die heeft twee geweldige lieve jongens waar ik erg gek op ben.
Ik heb zelf ook twee kinderen en dat maakt ons gezin dus zes koppig.
Vanaf dag een tot de eerste anderhalf jaar heb ik mij nooit bemoeit met de regels en co-ouderschap die mijn vriend heeft met zijn ex vrouw.
Onze kinderen,ik zelf heb een zoon van 14 en dochter van 12 en hij heeft een zoon van 6 en een van 9 jaar, gaan heel erg goed samen.
Ze zien elkaar als echte broers en zus en hebben een hele sterke band met elkaar. Echt geweldig om te zien.
Ze zijn mij na anderhalf jaar mama gaan noemen, zomaar spontaan.
Ik heb daar eerst best wat moeite mee gehad, meer omdat ik het vervelend vond voor hun moeder.
Vele vonden het geweldig om te zien hoe ons gezin zich vormt en ook dat zijn kinderen mij echt als hun tweede mama zien, vindt iedereen geweldig.
Na wat gesprekken ben ik het gaan accepteren en voel ik me vereerd dat ze me zo noemen.
Ik ben vanaf dag een heel erg respectvol, netjes, vergevingsgezind, en vooral loyaal geweest naar hun moeder.
Tot wij erachter kwamen dat ze heel vervelend over mij sprak tegenover vrienden van mijn partner.
Ik kwam in eens in een vriendengroep terecht waar zij altijd in had gezeten en moest moeite doen om geaccepteerd te worden.
Ik snapte niet waarom dat zo moeilijk ging tot wij erachter kwamen dat ze heel vervelend sprak over mij/ons.
Ik ben een persoon wat eerlijkheid voorop draagt en ben ook netjes verhaal gaan halen waarom zij zo sprak over mij.
Ze vond het normaal dat ik niet meteen geaccepteerd werd door haar en vond het ook maar normaal dat ze een mening had over mij.
Na wat gesprekken met haar en ook mijn mening die ik heb geuit dacht ik dat het beter zou gaan, we kwamen zelfs op het punt dat ze liever met mij sprak dan met mijn partner als er dingen geregeld moesten worden.
Tot dat mijn partner de kinderen bij de wissel naar haar bracht en ze heel vuil over mij begon te praten naar hem toe en ook echt tussen onze relatie ging zitten wroeten.
Zo vertelde ze tegen mij dat hij nog lang achter haar aan had gelopen en veel brieven had geschreven naar haar om haar terug te krijgen, dit allemaal zou al spelen toen hij al een relatie had met mij.
Ik was elke keer ontdaan en snapte niet goed waarom ze zo deed en dit vertelde.
Toen ik verhaal ging halen bij mijn vriend stond hij met grote open ogen naar mij te kijken en vertelde dat hij nog nooit achter haar aan had gelopen en blij was dat deze relatie achter de rug was.
Zij heeft hem heel erg bedrogen en vooral heel veel voorgelogen.
Ik heb haar ook gezegd: laat de brieven maar zien als je ze dan toch hebt..maar die kon ze natuurlijk niet laten zien want die had niet.
Onze kinderen huilen vaak als ze terug moeten naar haar.
Vooral de oudste is een echte papa’s kind en hangt enorm aan mij.
Hij knuffelt, zegt hoeveel hij van mij houdt en mij altijd mist.
De jongste kan ze nog vaak manipuleren maar zodra hij een dag hier is draait hij ook meteen weer positief om en zegt dat hij langer bij ons wil blijven.
Ze heeft het nu weer op haar heupen en begint tegen de kinderen dat ze het raar vindt dat ze mij mama zijn gaan noemen, ze hebben toch een mama!
Wij hebben de kinderen uitgelegd dat je ook een tweede mama kunt hebben die voor je zorgt en van je houdt en dat pleegouders en adoptie ouders dit ook hebben.
Ik ben namelijk zelf een goed voorbeeld omdat ik zelf opgeroeid ben in een pleeggezin en mijn pleegouders ook papa en mama noemde, niks mis mee.
Zij accepteert het niet en vindt het abnormaal en vreselijk dat haar kinderen mama zeggen tegen mij.
Maar mijn stiefkinderen vinden het erg vervelend dat zij zo reageerd en negeren ook haar gedrag en ze blijven mama zeggen tegen mij.
Ik wil toch vragen waar ik bepaalde hulpmiddelen zou kunnen krijgen om met haar om te gaan.
Wij zijn op het punt gekomen door alles wat zij heeft gezegd en doet omtrent de kinderen dat wij echt een bloedhekel aan haar beginnen te krijgen.
Mijn vriend wil niet eens in dezelfde ruimte zijn met haar als het aankomt op de wisseling.
Zij is heel negatief ingesteld en een egoïst, ze kijkt naar haar behoeftes en de kinderen zijn vaak (als ze bij haar zijn) overgeleverd aan een oppas voor haar hobby’s.
We mogen daar ook niks van zeggen, want oppas is niet erg hoor.
Maar de kinderen geven aan dat ze het niet leuk vinden en dat mama er bijna nooit is en dat ze liever bij ons zijn.
Ik vind het een vervelende situatie zo, advies is erg welkom!
Ook praten met lotgenoten zou prettig zijn.
Groeten jolanda
Beste Jolanda,
ik stuur mijn antwoord via een persoonlijk mailtje naar je.
Mvg,
Cindy
Wat een verademing dat ik deze website heb gevonden. En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Ik ben een stiefpapa (al 5 jaar) en de oudste zoon van mijn vrouw, nu 17 jaar, heeft op dit moment als enige doel onze relatie uit elkaar te trekken. Nog altijd stik verliefd op mijn vrouw, maar de methodes die hij daarvoor gebruikt, zijn werkelijk grensoverschrijdend. En dat maakt het zo moeilijk. Ik stuur straks een langere reactie. Echt fijn deze site te hebben gevonden.
gr Hans
Amai wat ben ik blij om deze site te hebben gevonden…
Zoals de meeste het hier neerpennen gaat alles in het begin goed en lopen de zaken vlot maar daarna begint het schoentje te wringen.
Als ik het hier zo neerschrijf doet het me pijn te zien hoe mensen hieronder lijden.
Even mijn situatie schetsen, een 6-tal jaar geleden ben ik een relatie gestart met mijn partner. Ik wist ook dat mijn partner reeds een kindje had met iemand anders. Het is wel belangrijk om weten dat de papa van het kindje niet meer in het verhaal betrokken is.
Mijn partner wou dan samen een kindje maken en vroeg dit regelmatig, ikzelf zei altijd dat het niet het moment was of is.
En dat ze zeker moest stoppen met me te forceren omdat dit in de tegengestelde zin werkt.Na enige tijd kwam ze het mij dus niet meer vragen en was ik daar ook blij mee…
Op een dag heb ik dan besloten om toch voor een kindje te gaan, en sinds de geboorte van mijn zoon is mijn gevoel naar mijn stiefzoon toch iets wat verandert…
Zoals ik eerder vermeld had ziet mijn stiefzoon zijn papa niet en dat doet me wel iets, we hebben hem een moment de keuze gegeven om mij papa te noemen als hij dat wou. Hij heeft hier mee ingestemd… is dit ok???
Ikzelf ben vrij streng opgevoed en ik acht veel belang aan waarden en respect. Ja misschien wel wat te …
We hebben al verschillende gesprekken gehad over de opvoeding van mijn stiefzoon. Heel belangrijk is dat we hier wel gezorgd hebben voor geven en nemen principe.
NU de laatste tijd is het echt achteruit aan het gaan, mijn stiefzoon doet precies alles om me te tergen om me op mijn paard te krijgen. Ik probeer dan te zeggen in mezelf ‘geef hem positieve aandacht en niet de negatieve aandacht’. Ik denk dat hij voelt dat mijn zoon op de eerste plaats komt. Zijn mama gaat me dan altijd kleineren voor hem waar ik helemaal niet mee omkan. EN dan zeg ik wel ok ik ben misschien wel wat streng of zit achter zijn veren. Maar de mama laat precies alles doen, hij ruimt niets op. Hoe meer dat mijn partner hem moet verdedigen ,zoals zij het zo goed zegt , hoe erger het wordt tussen mij en mijn stiefzoon. Nu wilt mijn partner naar de therapeut gaan om te kijken voor een oplossing maar misschien kan ik hier nog wat tips ontvangen.
Ik wens ook even iedereen dat deel uitmaakt van een nieuw samengesteld gezin, jullie zijn niet alleen. Geef niet snel op maar weet als je alles hebt geprobeerd en het toch niet meer gaat wel at least you tried!!! Grts Me myself and I
Zo mooi verwoord. Ik lees regelmatig hetzelfde artikel als ik steeds weer op dezelfde moeilijkheden stoot in mijn nieuwe relatie. Je moet er echt 100% in geloven dat je je eigen kind en de nieuwe relatie niet uit het oog verliest in de dagelijkse strijd om alle partijen te plezieren. Het is soms zo vermoeiend … Soms bekruipt me de angst alles te verliezen omdat ik te veel uitdagingen en conflicten ervaar waar ik geen oplossing voor vind die iedereen gelukkig maakt. Blijf aub artikels schrijven. In de maatschappij is het moeilijk hierover te spreken omdat het een taboe is als je problemen hebt met stiefkinderen en alles wat erbij hoort.
Nagels met koppen wat betreft mijn gevoelens en angsten. Ik maak nog geen deel uit van het gezin omdat mijn nieuwe vriend en expartner beslist hebben om 6 maanden te wachten alvorens de kinderen in te lichten over een nieuwe relatie. Ik lees heel veel tips en do’s en don’ts over stiefouderschap. Want ik wil het allemaal zo goed doen. Maar het maakt mij eigenlijk steeds banger en banger. Ik heb gevoelens waarvan ik niet wist dat ik ze kon hebben (jaloersheid,vooral omdat mijn vriend het allemaal al eens heeft meegemaakt) vind het heel erg dat ik dit voel en heel egoistisch ook, maar ik weet met dat gevoel ook geen blijf. Het vreet aan me. Zo erg zelfs dat ik denk; nee hier begin ik niet aan, liever een partner die ook nog geen kinderen heeft. Als er iemand is die ervaring heeft met zulke gevoelens, aub help
Hoi Karen,
Wat je beschrijft herken ik heel sterk! Stapelverliefd geworden op een kerel met een kindje. Het gevoel “als het met iemand gaat werken, dan is het met hem, wij klikken zo goed!”, en ook het besef dat hij een kindje heeft, al een keer getrouwd is geweest, een zwangerschap heeft meegemaakt enz. Maar dat went. Die gevoelens worden minder, althans bij mij. Maar de worsteling van een man met een kindje blijft wel, je staat nooit op nr 1, het is op zijn best altijd een gedeelde eerste plaats, er is altijd een ex, er is altijd een omgangsregeling, reistijd, opvoeding waar je anders naar kijkt dan de ex, enz.
Mijn advies zou wel zijn: als je denkt dat je verliefd kan worden op een ander, ga daar dan voor! Ik ben super gek op mijn vent en ook op zijn zoontje, maar je moet er een stevige basis voor hebben in je relatie (of die goed samen kunnen bouwen), en dan nog levert het jou als individu waarschijnlijk wel wat worstelingen op.
Cindy, onwijs bedankt voor deze website, echt een verademing deze gevonden te hebben!
Hallo Cindy en lotgenoten,
Ik ben nu 2 jaar samen met mijn vriend en zijn 2 kinderen uit zijn vorig huwelijk. Zijn kinderen zijn nu 8 en 10 jaa oud. Ik moet zeggen dat het goed gaat met de kinderen, het is super gezellig en ze accepteren me soms zo enorm dat ik er ongemakkelijk van wordt tegenover moeder.
Het probleem wat ik ervaar is dat ik voel dat mijn vriend een lieve vrede wil bewaren ( wat super is natuurlijk) en op de een of andere manier bang lijkt voor zijn ex. Zijn ex is vriendelijk van begin af aan en dat vond ik super fijn. Tot ze allemaal vervelende streken gaf waarin ze probeerde te steuken in onze relatie. Afgelopen weekend zouden de kinderen voor het eerst alleen bij mij blijven omdat pappa 10 dagen weg zou gaan. Mamma vond dat als pappa er niet is de kinderen bij mamma horen te zijn. De kinderen gaven zelf aan dat ze het leuk vinden om bij mij te zijn vandaar dat dat de afspraak werd. Ze stuurt de avond ervoor een sms dat de kinderen het weekend bij haar blijven omdat haar dochter verdrietig is omdat er zoveel leuke dingen gepland staan en mij niet teleur wou stellen. Het zoontje wilt bij zijn zus blijven. Ik heb vanalles gepland en deze actie maakte mij erg boos, want ik vnd het ook zo jammer. Ik heb niet het idee dat zijn ex eerlijk is, en dat maakt het voor mij scheinheilig. Wat zijn hierin verstandige keuzes? Is het beter om bijvoorbeeld te zeggen afspraak is afspraak of?? Moeder manipuleert om haar zin te krijgen heb ik het gevoel en dat doet zo veel met mij. Ik wil gen leven tegemoet met ruzie.. We staan nu op het punt van de juiste beslissing.. daarin kan ik alle nodige tips gebruiken. Ik wil geen ruzie maar ik wil ook niet dat ze mijn leven manipuleert..
Beste Cindy,
Ik wilde je bij deze feliciteren en bedanken tegelijk. Jij hebt een uitzonderlijk heldere kijk op de problematiek. Ik sta paf. Bedankt voor deze treffende analyse, nuttige tips en de globaal positieve boodschap dit uitgaat van dit artikel. Ik denk dat alleen een ervaringsdeskundige het zo correct kan formuleren. Nooit eerder werd ik zo aangesproken, voelde ik me begrepen en gesteund bij het lezen van een artikel rond dit thema. Ik dank je van harte voor het delen van jouw waardevolle inzichten!
Een ploeterende plusmama 😉
Beste Cindy,
Wat een fijn artikel. Ik heb nu sinds 6 maanden een nieuwe relatie. Zelf ben ik gescheiden zonder kinderen. Mijn vriend heeft een zoontje van nu 3 jaar. Vanaf het moment dat ik mijn partner leerde kennen gaat het ontzettend goed. Natuurlijk vond ik het spannend om zijn zoontje te ontmoeten maar al vanaf de eerste ontmoeting zat het goed. Gelukkig vind ik kinderen het leukste wat er bestaat en heb ik altijd gedroomd van een groot gezin. Maar nu na de eerst tijd begin ik het moeilijk te krijgen. Ik besef dat dit mooie mannetje nooit mijn kind zal zijn. Is het raar dat ik soms Jaloers ben op zijn moeder? Dat ik graag zou willen dat hij mijn kind is? Ik vind het zelf heel vervelend dat ik dit ervaar en ik word er ook heel onzeker van. Zijn moeder is eigenlijk niet iemand die ik graag in mijn leven heb. Het contact tussen ons verloopt wel erg goed dat moet ik toegeven. Maar ik vind het moeilijk dat ik altijd geconfronteerd wordt met zijn verleden. En het besef dat mijn eerste kindje nooit zijn eerste kindje zal zijn. Dat hij alles al eens heeft mee gemaakt. Soms ben ik bang dat ik te graag wil. Dat ik alles te graag goed wil doen voor dit mannetje. Hem wil laten zien dat ik van hem hou. Alsof ik mezelf moet bewijzen en ik denk dat ook dat niet altijd goed is.
Als er gezegd wordt je weet waar je aan begonnen bent dan word ik al niet goed van. Je kunt het ook omdraaien. Ouders met kinderen willen een partner wat gaan hun doen om de partner binnen het gezin te houden. Behandel de mensen zoals jij ook behandeld wilt worden.
Wat mij altijd verbaasd is dat de kinderen altijd vermaakt moeten worden. Vaak denk ik ook man man die eens even normaal zeg.zelf ben ik stiefouder en ik doe gewoon mijn ding wat ik normaal ook doe. Ik ga de kinderen niet vermaken of hun hun zin. Als ik bezig ben dan kunnen ze op een later tijdstip terug komen. Zelf irriteert het mij dat ik met goede ideeën wat eigenlijk bedoeld is voor mijzelf omdat ik het leuk vind. Wii omdat ik het leuk vind de spelletjes. Haken omdat ik graag doe. Caravan omdat ik graag op vakantie ga. En nog veel meer. Behoorlijk irritant is het als je iets hebt en het niet voor jezelf kunt houden omdat zij perse daar ook deel van uit moeten maken. Of dat een ouder meent de caravan te moeten gebruiken samen met de kinderen.
Als stiefouder moet je je al aanpassen, tijd maken vragen beantwoorden etc. Ik vind dat ook bij de ouder/partner een grote verantwoordelijkheid ligt om het een succes verhaal te maken. Als ik terug kom van mijn werk en dan heb ik 9 en half uur gewerkt dan verdien ik ook aandacht. De kinderen en ouder hebben 9 en half uur van elkaar kunnen genieten. Je zult in je partner moeten blijven. Investeren of je kinderen hebt of niet. En dat wordt vaak vergeten
§ Over de huisregels en dagelijkse afspraken heeft je nieuwe partner evenveel te zeggen als jij. Bespreek samen wat jullie gemeenschappelijke regels zijn en communiceer ze aan de kinderen. Kinderen kunnen meestal wel om met nieuwe regels, ook als die anders zijn bij de andere ouder of anders dan vroeger. Zorg dat het duidelijk is en jullie als een team naar buiten komen. In een niet-samengesteld gezin sta je dikwijls niet stil bij deze twee rollen. Ze zijn vanzelfsprekend omdat jij ze samen met een mens deelt: je partner.
Wat een helder artikel! Ik heb zelf momenteel nog een relatie met een man die reeds een tweeling van 10j heeft. Toen hij mij na enkele weken daten over de kinderen vertelde, was mijn eerste instinct de relatie meteen te beëindigen. Ik zou heel graag zelf voor een kindje gaan en zag dit niet zitten met een man die het allemaal al eens had meegemaakt. Maar hij wist mij te overtuigen om het even aan te zien. Ik kende de kinderen namelijk nog niet, had misschien wat tijd nodig om de situatie te accepteren, mijn idee zou nog wel veranderen als onze relatie goed ging… Ik moest het volgens hem een kans geven en pas dan kon ik een weloverwogen beslissing nemen. Dus zo geschiedde. Ondertussen zijn we twee jaar verder, wonen we samen en ken ik zijn kinderen door en door. En die zijn fantastisch, laat daar geen twijfel over bestaan! Maar mijn gevoel is niet veranderd. Ik droom nog steeds van een eigen kindje, maar niet in de context van een samengesteld gezin. Dat is heel egoïstisch en veel mensen zullen dit niet begrijpen, maar het is wel eerlijk. Ik wens de relatie dus de beëindigen, maar krijg nu de commentaar dat onze levens ondertussen te sterk verbonden zijn. Dat alles toch goed loopt met de tweeling dus dat er geen reden meer is om niet samen nog een baby te krijgen. Ik zie fantastische samengestelde gezinnen rondom mij en vind het prachtig hoe liefdevol zij hun levens hebben vormgegeven, maar als je voelt dat het niks voor jou is, zou ik iedereen aanraden om dit gevoel niet te negeren. Ik gun de jongens de allerliefste plusmoeder ooit, alleen is er ook niks verkeerd mee om te accepteren dat ik dat niet voor hen kan zijn.